Het Argentijnse Jesusmartyr zal in eigen land vast tot de crme de la crme van de extreme metal behoren met een mengelmoes van thrash en hardcore. Hier in Europa kennen we al zoveel van die bands dat ze nauwelijks opgemerkt zullen worden tussen de enorme hoeveelheid aan keus die zoveel beter is dan zij. The Black Waters is hun vijfde album en is op zich een aardig schijfje wat net iets meer dan dertig minuten in beslag neemt. Hoewel het sterk begint, verliest het al snel de aandacht. Veel van hetzelfde op dit album, en veel ook van wat we allemaal al zo vaak gehoord hebben. Toch jammer dat je met een album van dertig minuten en songs die soms nog niet eens vier minuten in beslag nemen niet van begin tot eind weet te boeien. Het is niet slecht, maar weet gewoon niet boven de middenmoot uit te komen. Dat hebben ze waarschijnlijk met name aan de zang te danken, want hoewel de muziek niet bijster origineel is, weet het toch wel mee te slepen met flink harde en pakkende riffs totdat de zanger zijn mond open doet.
Noemenswaardig is dan nog de echte opener van het album Moonvalley dat wanneer je de rest van het album niet zou horen best een leuk nummer is, omdat het dan nog iets van eigenheid heeft, en niet net zo klinkt als de rest van de negen echte songs die dit album kent. Wellicht interessanter als curieus voorbeeld van een Argentijnse extreme metalband dan als album wat je per se in je kast moet hebben staan.
Tracklist:
1. End of the Era
2. Moonvalley
3. Breathless
4. What Makes You Burst
5. Seed of Evil
6. High at the Holy City
8. Masses Want Dead
9. The Black Waters
10. Motherland
11. Damn the Jesusmarty
