Dat Slipknot iets langer doet over een nieuwe plaat dan de gemiddelde band heeft alles te maken met het bijbaantje van zanger Corey Taylor bij Stone Sour. Ook gitarist James Root steekt wat tijd en energie in die band en ondanks de zeven andere leden die Slipknot telt, kon het niet uitblijven of invloeden van Stone Sour beginnen door te sijpelen in Slipknot.
Na n luisterbeurt wordt al duidelijk dat All Hope Is Gone niet het ongecontroleerde Slipknot van de eerste twee albums laat horen. Op Vol. 3: (The Subliminal Verses) werd al een minder complexe en meer gestructureerde weg ingeslagen en die wordt op All Hope Is Gone verder bewandeld. Het negental lijkt er anno 2008 voor te kiezen om in de eerste plaats goede metalsongs te schrijven en probeert niet langer ten koste van alles zo extreem mogelijk te klinken.En dat schrijven van goede songs lukt op dit moment aardig. Het titelnummer is een regelrechte knaller en n van de hardere nummers op deze schijf. Ook het thrashy Gematria (The Killing Name), Sulfur (n van de weinige nummers met nadrukkelijk aanwezige samples) en Wherein Lies Continue (met een Taylor die verdacht veel lijkt op Keith Caputo) staan als een boerenschuur in Iowa. Daar staan wel enkele zwakke broeders tegenover, zoals het vervelende Vendetta en het voortslepende Gehenna.
De invloeden van Stone Sour zijn voornamelijk terug te vinden in de cleane zang die in veel nummers terugkeert. Wat mij betreft een prima ontwikkeling want Taylor heeft een stem die zich daar uitstekend voor leent. Het betekent wel dat All Hope Is Gone het Slipknot-album is met veruit de meeste softe stukken. Met Snuff staat er weer een (weliswaar onromantische) ballad op dit album, maar het zijn Psychosocial en Dead Memories waarin de meeste Stone Sour-invloeden terug te horen zijn.
Voor velen zal de mindere intensiteit van All Hope Is Gone een teleurstelling zijn. Natuurlijk wordt er nog steeds gevlamd, maar niet tot in het extreme, zoals ten tijde van Slipknot en Iowa. Toch staan er een aantal sterke songs op dit vierde Slipknot-album, dat over de hele linie minder rommelig klinkt dan eerder werk. All Hope Is Gone is niet n brok agressie, maar wel een heel volwassen album. Geniet ervan, want het zal wel weer even wachten zijn op een volgend album.
Tracklist:
1. .execute
2. Gematria (The Killing Name)
3. Sulfur
4. Psychosocial
5. Dead Memories
6. Vendetta
7. Butchers Hook
8. Gehenna
9. This Cold Black
10. Wherein Lies Continue
11. Snuff
12. All Hope Is Gone
13. Child Of Burning Time (bonustrack)
14. Vermillion Pt. 2 (Bloodstone mix) (bonustrack)
15. Til We Die (bonustrack)
