Het Duitse Lanfear levert met X to the Power of Ten hun vijfde studioalbum af in hun vijftienjarig bestaan. De stijl die zij daarvoor hanteren is een samenraapsel van powermetal met progressieve invloeden. Sinds hun vorige release Another Golden Rage uit 2005 hebben zij hun zanger Tobias ingeruild voor een nieuwe, namelijk Nuno Miguel de Barros Fernandes. Een belangrijke verandering, omdat een zanger toch grotendeels het gezicht van een band kan bepalen.
Hoewel Lanfear veel progressieve randjes kent, bestaat de muziek toch vooral uit bekende powermetal melodien die we al bij zo velen aantreffen. Echt origineel is het dan ook allemaal niet. Zeker niet omdat nieuwe zanger Miguel de Barros Fernandes een ontzettend typisch geluid heeft wat perfect bij dit soort bands past. Zijn stem is prachtig helder, maar laat geen blijvende indruk achter die je eigenlijk wel nodig hebt om een soort van houvast te hebben bij de nummers. Hetzelfde geldt voor de instrumentale kant van het verhaal. Het is allemaal prachtig gestileerd, maar echt pakkend is het niet. Wanneer je het hoort is het op sommige momenten geweldig zoals in opener Enter Dystopia en Just another Broken Shell, maar zodra het plaatje afgelopen is, laat het geen echte indruk achter.
Het klinkt allemaal vrij bekend in de oren en echt verrassend is het dan ook niet.X to the Power of Ten is dan ook een moeilijke plaat om een stempel op te drukken. Het is wel leuk, maar daar houdt het dan ook bij op. Het luisteren geeft je constant het gevoel dat er meer in kan zitten dan dat er nu te vinden is, en dat is toch wel wat jammer. Op naar het volgende album, hopelijk met een wat stevigere kick.
Tracklist:
1. Enter Dystopia
2. My Will Be Done
3. Decryption
4. Brave New Men
5. The Question Keeper
6. Synaptogenesis
7. Jugglin at the Edge
8. Just Another Broken Shell
9. A Twin Phenomenon
10. The Art of Being Alone
11. Seeds of the Plague
