Genoeg introductie, want de hamvraag is natuurlijk of dit album beter is dan het eerste Framing Armageddon en of de band een album af kan leveren wat zich meet met het oude werk, wat nog altijd favoriet is bij menig fan. Het enig mogelijke antwoord daarop is JA! Framing Armageddon was op veel momenten al agressiever dan voorganger The Glorious Burden. The Crucible of Man doet daar nog een schepje bovenop. Praktisch elk nummer is hard en agressief en voorzien van de riffs waar Jon Schaffer zo bekend om is. Ook de drums zijn aanzienlijk verbeterd in vergelijking tot het vorige album, waar ze nogal eens zacht in de mix stonden. Dit in combinatie met de rauwe stem van Matt Barlow doet je direct weer terug denken aan de toppers van de jaren negentig. Het lijkt wel of Jon Schaffer weer in zijn element is na het schrijven van ridicule zeikballads als When The Eagle Cries.
Qua opbouw verschilt dit album weinig van zijn voorganger. Na een onheilspellende introductie barst het metalgeweld los met Behold The Wicked Child om te beginnen aan het levensverhaal van Set Abominae. Set heeft er flink de pis in dat zijn volk gereduceerd is tot enkele duizenden en zal dat laten merken ook. Zijn bloederige wraak en de hoogmoed van de mens is geweldig weergegeven met een perfecte synthese tussen muziek en tekst. Momenten van bezinning zijn er in de vorm van wat rustigere stukken zoals A Gift or A Curse waarin we Barlow en Schaffer samen kunnen horen zingen over de twijfels die Set Abominae heeft over het vernietigen van een heel ras. Waar Schaffer experimenteerde met progrock invloeden op Framing Armageddon, houdt hij het op deze nieuwe plaat bij het verkennen van de mogelijkheden binnen de bekende stijl van Iced Earth. A Gift or A Curse is een perfect voorbeeld van die experimenten.
Niet alleen Schaffer lijkt naar muzikale grenzen te zoeken, ook Matt Barlow gebruikt op dit album zijn stem diverser dan ooit wat resulteert in een klankkleur die we nooit eerder hebben mogen horen van deze band. Soms is het wat wennen, maar na een paar luisterbeurten blijkt hoe sterk het resultaat is van deze experimenten en hoeveel er op dit album te ontdekken is voor de luisteraar. Een juweeltje als Sacrificial Kingdoms komt pas tot volle wasdom wanneer je alle laagjes goed tot je door hebt laten dringen. Daarnaast is het voor mensen die bekend zijn met de oude trilogie een feest van herkenning, want Schaffer grijpt veelvuldig terug naar bekende thema's uit dit oude werk.
Een verhaal wat twee albums overspant moet natuurlijk spetterend eindigen. The Crucible of Man heeft een epiloog in de stijl van de oosterse werkjes op Framing Armageddon, maar het echte einde bestaat uit Come What May wat meer als een waarschuwing geldt van Schaffer aan zijn luisteraars dan een onderdeel van het Set Abominae-verhaal. Het nummer doet erg denken aan A Question of Heavens, en heeft eenzelfde episch effect als afsluiter, als A Question had aan het einde van The Dark Saga. Een waardig einde voor het verhaal van de ondergang van de mensheid.
Met een sterk oud en vertrouwd album als The Crucible of Man is het weer duidelijk welke richting Jon Schaffer op wil met de band en wat we de komende jaren nog van hen kunnen verwachten. Dit album zal met recht tussen de favorieten van veel fans komen te staan. Voor mensen die dit een breuk zullen vinden met Framing Armageddon vanwege een andere zanger, deed Schaffer in een interview met Metalfan.nl de uitspraak dat er een boxset aan zit te komen met het eerste album opnieuw opgenomen met ook daar Barlow op zang.
Tracklist:
1. In Sacred Flames
2. Behold the Wicked Child
3. Minions of the Watch
4. The Revealing
5. A Gift or a Curse
6. Crown of the Fallen
7. The Dimensional Gauntlet
8. I Walk Alone
9. Harbinger of Fate
10. Crucify The King
11. Sacrificial Kingdoms
12. Something Wicked (part 3)
13. Divide and Devour
14. Come What May
15. Epilogue
