Opeth, Into Eternity en Crematory zijn de bands waar Dissonant Progression nadrukkelijk doch ongedwongen naar verwijst. Niet de minste en tevens zijn deze invloeden met zorg over de verschillende elementen van het album uitgesmeerd. Opeth hoort u met name terug in de donkersferige, slepende gitaarpartijen (Within These Walls) die met gemak zo op Blackwater Park kunnen aansluiten. Into Eternity steekt de kop op in de technische samenhang van de nummers in combinatie met melodie (In Five Seconds We Shall Fall) en Crematory-achtige klanken manifesteren zich met name in enkele mid-tempo riffs en de diepe gruntstem, die sporadisch ook nog een toontje hoger krijst.
Geheel uit de toon valt echter de (gelukkig zeer geringe) hardcore-achtige bijdrage van Mehmet Stevenson (Self Torture) op Aesthetics Of A Dead Art.
De productie is helaas niet helemaal koffie met slagroom, echter mag de cd daar niet op worden afgerekend daar het eindproduct daar verder niet onder te lijden heeft. Het had wat voller mogen klinken maar in de huidige hoedanigheid is Dissonant Progression een prima visitekaartje voor een band die beslist potentie heeft en zich zowel technisch als melodieus aardig meester toont.
Tracklist:
1. The Cynical Code
2. Aesthetics Of A Dead Art
3. Preaching The Crisis Discipline
4. A Vindication
5. In Five Seconds We Shall Fall
6. Inertia
7. Sewn Shut Eyes
8. Within These Walls
9. Nine Hundred Days
10. Prayers Go Unheard
.jpg){kind=small}
