Maar dat valt mij even een partij tegen. Deze debuutplaat van de beste man bestaat louter uit softe, trage en vooral saaie poprock. Vergelijk het maar even met muziek van Coldplay, Keane en hedendaagse U2. Het grote almachtige Wikipedia wil zelfs nog eens beweren dat Ashes Divide alternative metal speelt. Nou, als dit metal is, dan vreet ik met veel plezier mijn pet op.
Nu wil ik vooropstellen dat mijn muzieksmaak niet alleen uit brute metal bestaat. Ik hou wel van een lekker muzikaal rustpuntje tussen al dat gitaargeweld door. Maar je kan toch wel verwachten van een man, die met zulke goede bands heeft samengewerkt, toch met iets beter op de proppen komt dan dit. Hij vertikt het om het tempo langzamerhand een beetje op te voeren. Als je dit vergelijkt met A Perfect Circle (wat zeker een goede band was), dan voel je je eigenlijk een beetje bedrogen.
Goed, als ik puur op muzikale kwaliteiten let valt er weinig aan op te merken. Ik ben ervan overtuigd dat Howerdel best een aardig mopje gitaar kan spelen. En ook de rest van de instrumenten hanteert hij prima. Immers, alles wat je hoort speelt en zingt hij zelf (op de drums na). Maar wellicht was het handiger geweest als meneer toch wat meer bandleden erbij had gezocht. Wat betere ideen in de groep te brengen. Iets meer variatie in de nummers te krijgen. Misschien er wat meer rock in te krijgen. Dat zou al een stuk meer helpen.
De strekking van het verhaal is duidelijk. In plaats van een lekkere rockplaat uit te brengen, heeft Howerdel gekozen om een dodelijk tergende ''popie-jopie''-plaat uit te brengen. Saaie lange nummers, saaie zang, saaie composities. De titel Keep Telling Myself It's Allright kan eigenlijk niet treffender. Want ik weet inmiddels wel beter.
Tracklist:
1. Stripped Away
2. Denial Waits
3. Too Late
4. Forever Can Be
5. Deflamed
6. Enemies
7. I Wish
8. Ritual
9. The Stone
10. The Prey
11. Sword
