Een kleine zes jaar geleden verscheen het meest experimentele album van het Zweedse Hypocrisy. De band stoeide flink met invloeden uit de moderne metal en vele fans moesten dan ook maar weinig hebben van de cd. Mastermind Peter T�gtgren moet daar hetzelfde over gedacht hebben. Hij besloot de plaat van een nieuwe mix en mastering te voorzien en de vocalen werden zelfs opnieuw opgenomen.

Ik vond Catch 22 in de oorspronkelijke versie best een goede cd en eigenlijk is die mening niet veranderd. Mijn opinie is er zelfs nog wat positiever op geworden na beluistering van deze nieuwe versie. Het galmende industri�le geluid van de oude versie is namelijk vervangen door een directer en vooral organischer geluid. De grootste verbetering zit vooral in de vocalen. De krasserige en weinig imponerende schreeuwzang van de oude editie is verdwenen. Daarvoor in de plaats zijn er ditmaal de welbekende vette grunts gekomen. Ook de clean zang is vele malen beter.

Muzikaal is er verder weinig anders aan het album. De gitaren springen er meer uit en er lijkt meer ruimte te zijn gekomen voor de hoge tonen. Tracks als Don't Judge Me en Turn the Page klinken een stuk minder nu metal-achtig en een melodieus nummer als On the Edge of Madness komt veel beter uit de verf. Leuk is het extra bonusnummer Nowhere to Run, dat compositorisch een stuk beter aansluit bij het materiaal van een plaat als The Arrival.

Een goede zet dus van Hypocrisy? Jawel. De plaat klinkt een stuk beter en vooral de melodieuze passages komen veel beter tot hun recht. Toch vraag ik me wel af, wie hier nu eigenlijk op zit te wachten. De echte fans hebben immers het origineel wel in huis. Het is nu vooral leuk om te horen dat bepaalde instrumenten er een stuk vetter uitspringen dan eerder het geval was. Verder voegt deze versie niet heel erg veel toe aan het origineel. Minpuntje is wel dat het artwork er simpelweg niet uitziet. De goedkope lelijke hoes verliest het flink bij het artwork van de vroegere editie.

Mensen die deze plaat nog niet kenden, kunnen de cd nu in veel betere kwaliteit alsnog aanschaffen. Een wereldplaat is het nog steeds niet, maar dit album mag nog steeds gehoord worden. Mijn cijfer zal vanwege het betere geluid dan ook ��n tiende hoger worden dan in mijn recensie van de 2002 versie.

Tracklist:
1. Don't Judge Me
2. Destroyed
3. On the Edge of Madness
4. A Public Puppet
5. Uncontrolled
6. Turn the Page
7. Hatred
8. Another Dead End (For Another Dead Man)
9. Seeds of the Chosen One
10. All Turns black
11. Nowhere to Run