Na de split met Roadrunner heeft Ill Nio onderdak gevonden bij het tamelijk onbekende Cement Shoes Records. Die overstap heeft als gevolg dat de promotie voor Enigma aanzienlijk minder is, dat de heren daardoor minder met hun kop in de tijdschriften staan en dat deze schijf eigenlijk geruisloos aan veel muziekliefhebbers voorbijgaat.
Of dat jammer is? Niet echt. De heren laten horen dat het schrijven van kop-en-staart-songs hen nog steeds prima afgaat, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Enigma een herhalingsoefening is. De songs zijn erg voorspelbaar en niet n keer wordt de luisteraar op het verkeerde been gezet. Tuurlijk, zowel de zuivere als de ruige zang van Cristian Machado gaat er nog steeds goed in, switcht diezelfde Machado regelmatig tussen Engelse en Spaanse teksten en zorgen de Latin-percussie en flamencogitaren weer voor die typische Zuid-Amerikaanse sound. Toch blijft het allemaal iets te bekend klinken en blijven verrassingen uit.
Het vierde album van een band van het kaliber Ill Nio zou in theorie iets heel fraais op moeten leveren. In werkelijkheid is het middelmatige Enigma door een gebrek aan innovativiteit echter een kleine teleurstelling. Ill Nio lijkt een beetje op zn retour, aan hen de taak op de volgende plaat het tegendeel te bewijzen.
Tracklist:
1. The Alibi Of Tyrants
2. Pieces Of The Sun
3. Finger Painting (With The Enemy)
4. March Against Me
5. Compulsion Of Virus And Fever
6. Formal Obsession
7. Hot Summers Tragedy
8. Me Gusta La Soledad
9. 2012
10. Guerrilla Carnival
11. Estoy Perdido
12. Kellogs, Bombs & Cracker Jacks
13. De Sangre Hermosa