En als deze plaat enige indicatie is voor de andere releases kan ik zeggen dat alle lof die de muzikanten toegekomen is, welverdiend en zelfs een understatement te noemen valt. Ik heb hier namelijk n van de beste oldschool albums in handen die ik de afgelopen jaren gehoord heb.
De band bestaat uit Anaal-drummer Irrumator, die kennelijk veel meer in zijn mars heeft dan kundig blastbeaten, aangezien hij naast de drumpartijen ook verantwoordelijk is voor alle gitaarklanken en achtergrondvocalen, lead vocalist The Fog en daarnaast The Shid, die wat vocale steun geeft. We horen op "Cursed Again" dus de vocale on-klanken van maar liefst drie man, wat vooral in de stukken waarin ze tegelijk ingezet worden erg overtuigend is. Het stemgeluid van The Fog (of The Shid, dat is niet echt duidelijk) is zo miserabel en neerslachtig dat het lijkt of het geproduceerd wordt door een gemartelde man, wiens toekomst bestaat uit oneindige martelingen en verkrachtingen in de hel. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het nummer "Cursed Again". De screams zijn ook subliem: extreem getergd, alsof de heren elkaar met stukken glas aan het snijden waren tijdens de opnamen (zoals Abruptum beweerde te doen). En om het allemaal nog eens extra boeiend te maken duikt er ook een koor op, dat de miserabele klanken van een groep vervloekte ondoden voortbrengt. Maar nu heb ik alleen nog maar wat verteld over de zang, en dit album heeft zo veel meer te bieden.
Wat dit album zo fantastisch maakt is de pure retro-sound dat het herbergt. "Cursed Again" refereert aan Black Metal
klassiekers als "De Mysteriis dom Sathanas" (Atilla's zang op dat album valt ook op vanwege het nihilisme en de
neerslachtigheid die erin door klinkt) en "A Blaze in the Northern Sky", en doet dat op een erende, respecterende manier. Het
gitaargeluid klinkt erg 'necro' en is het medium voor primitieve, repeterende proto-melodien die meedogeloos en kil
overkomen. Frost is als het tegengif voor de overdaad aan supermelodieuze formule-bands die door de media onterecht als
neusje van de becorpsepaintde zalm gepresenteerd worden, en herinnert de afvalligen eraan wat de kern van Black Metal is.
Ondanks mijn gebruik van de term 'retro' moet je nu niet denken dat "Cursed Again" klint als "Wrath of the Tyrant" of
"Panzerfaust", want de productie is goed te noemen. En al zullen enkele geluid-fetisjisten om die reden deze plaat verwerpen
als 'untrue', ben ik daar verdomd blij mee. Ok, een album als "Cursed Again" zou zijn bezwerende kracht verliezen als het
een Fredman-productie had, maar ik ben blij dat telkens minder bands er heil in zien om een album uit te brengen dat
opzettelijk klinkt alsof het onder water opgenomen is.
Over de nummers hoef ik individueel eigenlijk niets te zeggen; ik vind namelijk dat ze alle acht van erg hoge kwaliteit zijn.
Mijn favoriete tracks zijn "Doom Funeral" (een ziekelijk wanhopig nummer), "Fields of Rape" (dat een sfeer van verlies en
ongerichte haat opwekt) en het spokende "Cursed Again", dat dit meesterwerk op gepaste manier afsluit.
Ook voor dit album geldt natuurlijk de regel: Take it or leave it... Maar als je "Cursed Again" niet goed vindt begrijp je gewoon geen donder van Black Metal! Wraaaaaaaaaaaaaagh!
Tracklist:
1. Doom Funeral
2. Down Here
3. The Rise
4. Where I Walk
5. Fields of Rape
6. Rest in Piss
7. Empty of Life
8. Cursed Again
