Het sterkste wapen dat de groep in pacht heeft is zanger Lajon Witherspoon. Deze beschikt, net als een Dez Fafara of David Draiman, over een zowel erg krachtig als karakteristiek en sterk stemgeluid dat de nummers een grote stempel opdrukt. Eerste single Prodigal Son is een goede blauwdruk van wat je op dit album kan verwachten. Een krachtige rocksong die, zoals vrij vaak op de album voorkomt, uitmondt in een catchy refrein. De grote kracht van Sevendust schuilt in de ruigere songs, waarin Witherspoon furieus tekeer mag gaat, Zoals in Contradiction of Hope (met heerlijke gitaarsolo van Mark Tremonti). In twee rustigere nummers is er plaats voor nog wat bijdragen. In Sorrow zingt Miles Kennedy een paar noten mee en in The Past is het net niet American Idol Chris Daughtry die om te hoek komt kijken.
Helaas hebben eerdergenoemde hardere nummers niet de overhand op dit album. Dat hoeft niettemin voor iedereen een nadeel te zijn, Sevendust weet namelijk als geen ander hoe een goede song in elkaar steekt. Veelal ingeleidt door een intro weet de band harde, melodieuze en meer ingetogener passages naadloos in elkaar te weven wat leidt tot elf sterke composities. Het zevende hoofdstuk, Hope & Sorrow, is een erg goede plaat geworden over de gehele linie. Het is een van de betere in de Sevendust-discografie, misschien wel de beste, n eentje die ook nog eens prachtig vormgegeven is. Of Europa er dit keer wl voor valt betwijfel ik ten zeerste, maar daar zullen de heren zelf niet om wakker liggen, zowel het album als single resulteert hoog in de Amerikaanse charts.
Tracklist:
1. Inside
2. Enough
3. Hope
4. Scapegoat
5. Fear
6. The Past
7. Prodigal Son
8. Lifeless
9. Sorrow
10. Contradiction
11. Walk Away
