Het begin van opener Irreversible zet de luisteraar nog wat op het verkeerde been. De muziek klinkt hier vooral als een (nog) gladdere variant van Dimmu Borgir. De keyboards domineren de sound en de drums klinken vrij doods, vanwege de zware triggersound. Na een tijdje begint de stemming echter om te slaan. Progressieve ritmes en hoogst merkwaardige toetsensolo's tillen de plaat in n klap boven de grauwe middelmaat uit. Op een prachtige manier heeft de band een middenweg gevonden tussen agressieve passages en gure filmische themas.
Alle nummers steken ingenieus in elkaar. Ritmes en melodielijnen worden nooit langer dan tien seconden gebruikt. Dat doet men overigens niet door continu van de hak op de tak te springen. De gitaristen zijn er vooral om de toegankelijkheid te bewaken en dat doen ze dan ook fenomenaal. Snerpende black metal riffs komen op overtuigende wijze voorbij, maar ook de melodieuze solos mogen er zeker zijn. In het titelnummer komen de blastbeats je tegemoet en voordat het nummer een eenheidsworst lijkt te worden, springt men over op een prachtig uitgewerkte spanningsopbouw. Een jankende solo sluit het liedje vervolgens erg mooi af.
Cell is waarschijnlijk het beste voorbeeld van waartoe deze band in staat is. Op een weergaloze manier koppelt de band bombastische neo-klassieke muziek aan woeste uitbarstingen. Het outro van het nummer had zo in een film als 'A Nightmare before Christmas' kunnen zitten. Datzelfde geldt ook voor de majestueuze afsluiter. Het drieluik Infinite opent sprookjesachtig en ontpopt zich uiteindelijk als een haast avantgardistisch meesterstuk.
Hoe volgepropt de sound ook is, de band maakt het nooit te bont. Als houvast komen er af en toe lekker beukende gitaarpartijen voorbij en ook de snerpende zang kent weinig rare escapades. Transcending Bizarre? is een typisch voorbeeld van een band die durft te experimenteren met elk denkbaar element, maar het gefreak staat wel in dienst van de compositie. De nummer steken simpelweg fantastisch in elkaar. De productie had misschien nog wat beter gekund, want vooral het drumgeluid klinkt een tikje klinisch, maar dat is slechts een kleine smet op een machtig geheel. Liefhebbers van symfonische black metal en de filmmuziek van bijvoorbeeld Danny Elfman doen er goed aan deze cd een kans te geven. Een waar luisteravontuur!
Tracklist
1. Dat Rosa Mel Apibus
2. Irreversible
3. Cosmic Zero Equation
4. The Serpent's Manifolds
5. Dimension Hell
6. Cell
7. Writhing Coils of Construction
8. The Music of the Spheres
9. The Navelless One
10. Infinite
