Op Empires Fall komt die woede goed tot uiting. Met een strak hardcore-geluid tonen ze Amerika en de gevestigde religie een grote middelvinger. Wellicht niet de meest originele thematiek, maar als je het goed brengt dan is er niks aan de hand. Op muzikaal vlak is er dan ook weinig aan op te merken. De riffs zijn harder en sneller dan de TGV, die samen gaan met strakke baslijnen en werkelijk fenomenaal drumwerk.
De vocals op deze plaat vind ik helaas zwaar tegenvallen. Waar de rest van de band prima werk aflevert, blijft zanger Elie echter flink achter qua kwaliteit. Het is alsof hij zijn blaadje met songteksten zo snel mogelijk wil afronden. Er valt in zijn stem totaal geen lijn met de ritmes of melodien te ontdekken, en dat is jammer.
Nog een minpuntje is, ondanks de nummers voor de rest prima klinken, het allemaal nogal op elkaar gaat lijken na een nummertje of drie. Dit doet afbraak van de plaat. Live zullen ze absoluut een menigte lang kunnen boeien, maar als het uit je speakers moet komen begint de verveling langzamerhand toe te slaan.
Een voldoende is voor Empires Fall op zijn plaats. Aan agressie en woede geen gebrek. Maar die minpuntjes staan een grote pluim in de weg. Als die bij de volgende keer weggewerkt worden, dan zie ik in Apocalypse Now een band die het ver kan schoppen.
Tracklist:
1. Secret War
2. Above The Pain
3. The New Icon
4. By The Grace Of God
5. First Alert
6. Empires Fall
7. Underground
8. African Dream Is The American Nightmare
9. Dogz Of War
10. Messiah