Opschudding in death metalland! Cryptopsy, de koning van de technische death, is door het verkiezen van progressie boven conservatiefheid hard van zijn troon gedonderd. Het luisterend volk spreekt van bedrog en verraad. Schandalig, zo vindt men de veranderingen binnen het beleid.
Eens te meer blijkt hoe snel metalfans met hun oordeel klaar staan. Lang voor de officile releasedatum van The Unspoken King klagen de azijnzeikers op internet al steen en been over de aanpassingen die Cryptopsy op het nieuwe album doorvoert. De ooit zo brute en grensverleggende Canadezen hebben het in hun hoofd gehaald om Lord Worm te vervangen door een zanger die ook de capaciteiten heeft om clean te zingen. Bovendien is er een toetsenist bijgekomen die de band wel even een shot commercie zal toedienen, zo denkt men. Het kan niet anders of het einde van Cryptopsy is nakende.Nou, vergeet het maar. Wat mij betreft zit Cryptopsy steviger in de troon dan ooit en is The Unspoken King het bewijs hoe een band kan transformeren terwijl het toch zichzelf blijft. Niet overtuigd? Hier drie argumenten waarom Cryptopsy nog steeds heerst.
Argument 1: Stilstand is achteruitgang
In plaats van kritiek verdient Cryptopsy wat mij betreft alle lof voor de gekozen veranderingen. Het kenmerkt goede muzikanten dat ze vooruitdenken en niet telkens hetzelfde kunstje flikken. Matt McGachy is een veelzijdige zanger, die beschikt over een natuurlijke cleane zangstem, maar die tevens enorm kan brullen. In Worship Your Demons gaat hij als een maniak te keer, waardoor de heftige blastbeats in dit nummer nog soft lijken. Op andere nummers, en dan vooral tegen het einde van de plaat, laat hij horen dat hij meer kan dan alleen brullen. Zijn emotionele (en dus niet emo) zang maakt veel indruk in Contemplate Regicide. Het is dan ook voor een groot deel aan hem te danken dat The Unspoken King zon gevarieerd album is.
De andere nieuweling, Maggie Durand, drukt minder nadrukkelijk een stempel op het nieuwe Cryptopsy. Als je er op let hoor je haar heel af en toe op de achtergrond, maar daar is alles eigenlijk wel mee gezegd. Van enige commercile geluiden is dan ook absoluut geen sprake. Geen clipzender die er over zal peinzen een Cryptopsy-clip uit te zenden, evenmin zullen de Canadezen nu ineens miljoenen cds aan de man brengen, daarvoor is de band (nog steeds) veel te extreem.
Argument 2: Spelniveau
Bandleider Flo Mounier en zijn mannen stonden vooral bekend als een uitermate technische band en eigenlijk is dat ondanks de stijlverandering onveranderd gebleven. Het drumwerk is nog steeds complex en bij tijd en wijle razendsnel. Het gitaarspel is tegendraads en de innovatieve riedels zijn alles behalve verdwenen. De songs zijn afwisselend. Snelle stukken worden afgewisseld met rustmomenten, brute grunts met zuivere zang en de band weet een goede balans te vinden tussen chaos en orde.
Argument 3: Cryptopsy = Cryptopsy
Het belangrijkst van alles is misschien wel dat Cryptopsy nog gewoon als Cryptopsy klinkt. Maar met een paar nieuwe elementen en dus dynamischer dan ooit. The Unspoken King is misschien een tikkeltje minder explosief dan voorgaande albums, dat het nog steeds bruut, snel, technisch n innovatief is staat buiten kijf. De keyboards, voor velen toch het grootste zorgenkind, zijn geen moment storend en zijn zeker niet bepalend voor het totaalgeluid.
Concluderend valt het allemaal wel mee en is alle ophef over de gewijzigde koers een storm in een glas water. Persoonlijk vind ik The Unspoken King geen absoluut meesterwerk, maar wel een lekker extreem album dat nog regelmatig de lade in zal gaan. Als liefhebbers van extreme metal openstaan voor verandering geven ze deze plaat een kans en dan zal blijken dat Cryptopsy nog altijd aan de macht is. Zij het op andere wijze.
Tracklist:
1. Worship Your Demons
2. The Headsmen
3. Silence The Tyrants
4. Bemoan The Martyr
5. Leach
6. The Plague
7. Resurgence Of An Empire
8. Anoint The Dead
9. Contemplate Regicide
10. Bound Dead
11. (Exit) The Few
