Inmiddels zijn we weer drie jaar verder ten opzichte van dat album en het lijkt erop dat Karelia een heuse metamorfose heeft ondergaan of zou dit te maken hebben met Season Of Mist als nieuwe platenmaatschappij? Hoe dan ook, op de voorkant staan vijf triest ogende bandleden voorzien van zwarte kleding, zwarte kleurspoeling en bijpassende eyeliner. Ook de muziek is drastisch aangepast: de heavy metalinvloeden hebben plaats gemaakt voor beats en popachtige dark electro-invloeden la bands als Oomph! en Rammstein. Verder lijken bepaalde beats (zoals het einde van Trial en het intro van Lift Me Up) sprekend op nummers die je in de gemiddelde discotheek zou kunnen horen.
Wel lijkt de karakteristieke stem van zanger Mathieu aardig hetzelfde te zijn gebleven, hoewel deze in bepaalde nummers lichtelijk is vervormd en tevens is het stevige geluid van Usual Tragedy behouden. Het album telt twee covers: Mobys Lift Me Up en REMs Losing My Religion. Deze laatste is reeds prima vertolkt op metalwijze door Graveworm en deze Franse versie doet onrecht aan het origineel, mede dankzij de ietwat ongelukkige uitspraak van zanger Mathieu. Overigens telt Restless dan wel tien nummers, maar met 37 minuten speeltijd vind ik het alsnog een korte plaat.
Bij de eerste luisterbeurt wist ik niet wat mij en deze arme Franse band was overkomen, maar na een paar keer luisteren zijn er wat stukjes op hun plaats gevallen en lijkt Karelia toegankelijke en lekkere muziek te hebben geproduceerd. Nummers als Lovin Wife en Mirror, Mirror zijn goed te verteren en ook de Moby-cover doet het goed bij mij. Hoewel dit wel iets is waar je van moet houden (of niet natuurlijk), heeft het voorzichtige gewiebel op mijn stoel mij duidelijk gemaakt dat de gewaagde stap van deze Franse mannen toch best fijn heeft uitgepakt.
Tracklist:
1. Restless
2. Trial
3. Mirror, Mirror
4. Lift Me Up (Moby Cover)
5. Please Come On In
6. Lovin Wife
7. Crash
8. Give It Away
9. From My Window
10. Losing My Religion (REM Cover)
