Hoewel de titel van het nieuwe album in de eerste instantie eerder aanleiding tot gegiechel dan tot diepgaande gedachten geeft, is er wel degelijk over nagedacht. Waar "Bondage" voor staat kunt u wel raden, de "Goat Zombies" zijn u en ik, de moderne, hersenloze en identiteitsloze "Homo Sapiens" die de wereld tegenwoordig bevolken. Kortom, tot op de dag van vandaag is Belphegor nog altijd goed voor een provocerende portie sado-masochistische duivelskunst. Wat een onbekookte interpretatie van het albumtitel ook mag insinueren, de cd is inhoudelijk verre van oppervlakkig.
In de grootste lijnen is Bondage Goat Zombie een logische voortzetting op het voorgaande werk van Belphegor, verrassingen blijven uit. Waar de band vroeger (hl vroeger) overwegend een blackmetalband was, is de verhouding tussen death en black op de latere albums geleidelijk gelijkgetrokken en ook op de nieuwe plaat is dit niet anders. De scherpe randen zijn er wel wat af, daarvoor in de plaats diept Belphegor de ingeslagen koers steeds verder uit en besteedt de band meer aandacht aan details. Zo schijnt de afsluitende geseling op Bondage Goat Zombie echt plaatsgevonden te hebben en worden er passages uit de boeken van markies de Sade in de teksten (die in het Latijn, Engels en Duits worden uitgevoerd) verwerkt. Tevens leunt de band ook muzikaal aanzienlijk op zijn meedogenloze verschijning.
Muzikaal is Bondage Goat Zombie wederom een echt Belphegor-album geworden. De snelle nummers blasten zich vooruit, de trage, donkere nummers gaan voor de strot, de kenmerkende, slepende gitaarpartijen doen ook wederom duit in het zakje, de klokken luiden, Helmuth krijst, brult en fluistert zich de longen uit het lijf en de deemstere klanken gaan weer met de verbeelding aan de haal. Toch is er ook bij Belphegor (een beetje) ruimte voor vernieuwing. De opmerkelijkste nummers zijn dan ook Sexdictator Lucifer en The Sukkubus Lustrate. De eerste heeft een voor Belphegor erg ongebruikelijke cadans en klinkt als een onheilspellende Duitse vers. The Sukkubus Lustrate is qua sound weer helemaal Belphegor, de semi-cleane vocalen (geen slechte zet) zorgen echter voor een nog sardonischere impact.
Ook deze keer is de eindconclusie dat de Belphegoriaanse zweepslagen diepe vleeswonden tot gevolg hebben, in ieder geval bij luisteraars die de nauwelijks veranderde muzikale formule moeiteloos appreciren. In that case is Bondage Goat Zombie wederom een album waar voldoende satisfactie uit te halen valt, met het titelnummer als mijn persoonlijke favoriet. Dit nummer staat voor uw ondergetekende op gelijke hoogte met nummers als Path Of Sin en Diabolical Possession, muziekstukken waarin mijns inziens de essentie van de band optimaal ontkiemt en Belphegor als band zo uniek en intens maakt. Dat een band dit authentieke gevoel na 15 jaar bestaansrecht nog steeds kan assureren is redelijk uniek, dus neem het er goed van, nu het weer even zover is.
Tracklist:
1. Bondage Goat Zombie
2. Stigma Diabolicum
3. Armageddon's Raid
4. Justine: Soaked In Blood
5. Sexdictator Lucifer
6. Shred For Sathan
7. Chronicles Of Crime
8. The Sukkubus Lustrate
9. Der Rutenmarsch
