Af en toe kom je van die bands tegen waarvoor je flink wat moeite moet doen, voordat je hun muziek waardeert. Als er dan na veel pogingen een stukje van de puzzel op zijn plaats is gevallen, volgen er al snel meer en na een tijd bouw je een levenslange vriendschap op met zulke muziek. Op het moment bevind ik me bij Averse Sefira op het niveau waarin er steeds meer stukjes van de puzzel op hun plaats vallen. Tetragrammatical Astygma is niet bepaald een hapklare brok, maar de waardering begint langzaamaan te komen. Averse Sefiras nieuwste album, Advent Parallax, versnelt het proces enigszins, mede dankzij het totaalgeluid, dat iets toegankelijker is dan op zijn voorganger.
Wellicht is het ook te danken aan mijn eigen ontwikkeling op het gebied van Averse Sefira, want deze Texanen schotelen je nog steeds geen hapklare brok voor. Het openingsnummer Descension doet je even anders vermoeden. Overdonderend drumgeluid, een bijzonder krachtige stem en snoeihard gitaarspel zetten een bijzonder duister en agressief sfeertje neer. Na twee minuten echter, barst er een heerlijke, exotische riff los, waarvan het kippenvel op je lichaam springt. Het nummer verandert hierdoor in een enorm energiek werkje, met op bepaalde momenten een vrij melodieus karakter. Ondanks de pakkende melodielijnen, levert de band slechts zeer zelden in op het gebied van agressie en razernij. Op de momenten dat ze het wel doen, is de verandering zo subtiel, dat het niet erg in het gehoor springt.
Daarna begint het pas echt. Descension is als het ware een gemakkelijke binnenkomer op Advent Parallax, want hierna gaat de band heel diep en hoor je steeds minder vaak gemakkelijk in het gehoor liggende riedeltjes. Regelmatig komen ze nog tevoorschijn, maar ze zijn in de volgende nummers vaak meer functioneel, om even het contrast met de rest van de muziek te verhogen, door een tegengesteld geluid te laten horen. Seance In A Warriors Memory is hier een goed voorbeeld van; rauw, agressief en dissonant, maar regelmatig prikken er fijne melodietjes door de warrige deken van geluid. Voor de rest is Averse Sefiras muziek grotendeels zoals vanouds: hard, ruw en redelijk ontoegankelijk.
Afwisseling zit ook voldoende in hun muziek verwerkt. Enkele veranderingen naar een lager tempo zijn te horen, die goed uitgevoerd worden. Waar de meeste bands in zulke stukken op de melodieuze toer gaan, laat Averse Sefira dissonant gitaarspel horen. Sanguine Mapsama is ook weer goed bij stem en legt veel variatie in de vocalen; een hele reeks verschillende stemmingen komen langs. Het album heeft daarnaast nog meer te bieden, maar ik raad jullie aan dat zelf uit te vinden. Tot slot nog enkele van de vele hoogtepunten: Refractions Of An Unexploded Singularity en A Shower Of Idols. De band weet in het eerstgenoemde nummer pakkende, melodieuze stukken te combineren met bijzonder veel venijn en veel tempowisselingen; een nummer dat het afwisselende karakter van de band goed vertegenwoordigt. A Shower Of Idols daarentegen, is behoorlijk ontoegankelijk, door het dissonante en repeterende gitaarspel, ook al hoor je af en toe prikkelende melodietjes. Het is de beheerste agressie en de manier waarop die melodien zich een weg naar buiten scheuren, wat dit nummer zo leuk maakt.
Concluderend is Advent Parallax meer een album voor de geoefende luisteraar en de mensen die er veel tijd in willen steken. Voel je je eenmaal op je gemak met het geluid dat Averse Sefira produceert, dan heb je een pareltje in handen.
Tracklist:
1. Descension
2. Seance In A Warriors Memory
3. Viral Kinesis
4. Cognition Of Rebirth
5. Serpent Recoil
6. A Shower Of Idols
7. Refractions Of An Unexploded Singularity
8. Vomitorium Angelis
