De eerste zanglijnen van zanger Dirk Schmitt lijken ook wel een beetje op de stem van de Mountain King, maar eigenlijk houdt de vergelijking dan ook wel op. Deze Dirk bevindt zich veel meer in de rauwere regionen en het ontbreekt hem aan de hoeveelheid emotie en het bereik zoals we dat van Jon Oliva gewend zijn.
Muzikaal gezien moeten we het ook elders zoeken, aangezien Edge Of Thorns meer opereert in de traditionele regionen. De band weet daarbij aardig de clichs die het Duitse metal geluid normaal met zich meebrengt te omzeilen, door het gebruik van gedoseerde keyboardpartijen en licht symfonische accenten. Op andere momenten is de muziek dan weer hoorbaar gebaseerd op heavy metal zoals Running Wild en Rage dat vroeger maakten. De combinatie van die twee elementen is behoorlijk goed gedaan.
Op de plaat staan een aantal zeer goede nummers waarmee de liefhebbers van melodieuze heavy metal op de wenken worden bediend. De gitaarsolo's springen daarbij het meest in het oor, want die klinken meerdere keren fenomenaal. De instrumentbeheersing is over het algemeen verder zeer goed te noemen. Dat komt ook omdat de platgetreden paden van de metal af en toe even verlaten worden. Heel enkel gooit men er een vreemde tempowisseling in, of een afwijkende passage. Over de gehele linie durf ik een omschrijving als progressief verder niet in de mond te nemen. Daar klinken prettige nummers als The Reaper en Turning Wheels (Saxon?) toch wat te traditioneel voor. Gastmuzikanten zijn er trouwens ook nog, want enkele Duitse 'grootheden' als Piet Sielck van Iron Savior (schandalig genoeg met een spelfout in de naam weergegeven in het cdboekje) en oud-Running Wild snarenplukker Bernd Aufermann laten wat van zich horen.
Minpunten kleven ook aan deze release. Enkele nummers klinken een beetje te gewoontjes om op te vallen. Bij een nummer als Bleeding Hearts treffen we daarnaast nog de oerriff van The Hall Of The Mountain King aan, voordat de solo losbarst. Dat is gelijk ook het enige leuke aan dat bewuste nummer. Can You Hear Them is een misplaatst en schandalig fout intermezzo, waarin iemand wel erg geforceerd 'kwaadaardig' lacht. Zanger Dirk gaat overigens ook wel eens tijdens bepaalde stukken op de plaat in de fout, door tenenkrommende 'andere' paden te bewandelen. Paden waar zijn stem niet voor gemaakt lijkt te zijn.
Samen met het nogal simplistische artwork zijn dat echter geen minpunten waar de ware liefhebber over zal struikelen. Deze goede organisch geproduceerde heavy metal plaat mag er namelijk zeker zijn. Geen kandidaat voor de troon van Savatage, maar gewoon lekkere metal en dat is in deze dagen van mechanische producties en over-the-top agressie een hele verademing.
Tracklist
1. Masquerading Of The Wicked
2. The Reaper
3. Hungry Eyes
4. Bleeding Hearts
5. Can You Hear Them
6. Shrouded
7. Turning Wheels
8. Captured
9. Vagrant
10. Beyond Horizons
11. Chase Away The Night
12. Life
