Charlie Dominici, de voorganger van de huidige zanger James LaBrie, verliet de band na meningsverschillen over de te voeren muzikale richting. De overige leden wilden graag iets meer gestroomlijnde nummers schrijven en meer metal in de muziek implementeren, waar Dominici het niet mee eens was. Ik moet zeggen dat LaBrie een betere zanger is dan Dominici, maar Charlies stem past perfect bij de sfeer van dit album. In het begin dacht ik wat een piepstemmetje, maar als je er eenmaal aan gewend bent klinkt het geweldig. Het geluid op deze plaat is zoals gezegd niet wat we gewend zijn van deze heren, dit is te wijten aan budgettaire problemen destijds, iets waar de band heden ten dage geen last meer van heeft..
Tracklist:
1. A Fortune in Lies
2. Status Seeker
3. Ytse Jam
4. The Killing Hand
5. Light Fuse and Get Away
6. Afterlife
7. The Ones Who Help to Set the Sun
8. Only a Matter of Time
A fortune in lies klinkt als een echt Dream Theater nummer, en is een lekker opwarmertje voor wat nog komen gaat. Overwegend in een hoog tempo, met een lekker refrein en vloeiende tempowisselingen. Het tweede nummer klinkt als een jaren zeventig vroeg jaren tachtig progrocknummer, met een meeslepend refrein dat mij doet verlangen naar die goede oude tijd. Heerlijk meezingbaar, maar wijkt qua stijl een beetje af van de rest van de nummers.
Ytse Jam, het derde nummer, is een instrumentaaltje. Hard, complex, up-tempo, de heren etaleren hun muzikale kunnen op een fenomenale manier. Hier en daar doet het me denken aan een progressievere variant van Iron Maiden. Echt een heel lekker nummer. The killing Hand is een compositie bestaand uit verschillende tekstuele en muzikale hoofdstukken die samen een verhaal vertellen, een voor Dreamtheater bekend recept. Geweldige instrumentale intermezzos, perfecte opbouw en wat een sfeer!
Light fuse and get away is een sterk nummer, zr complex, met een swingend (!!) refrein en bruuske tempowisselingen. De instrumentbeheersing en timing verbazen mij keer op keer. The afterlife heeft een briljante onheilspellende riff die sferen oproept waar mijn metalminnend hartje sneller van gaat kloppen. Mede door de teksten wordt je even weggevoerd uit deze harde realiteit.
The ones who help to set the sun begint met een langgerekt instrumentaal intro en loopt uit in een epische song die zijn weerga niet kent. Wederom alle lof! Het laatste nummer, Only a matter of time, is een waardige afsluiter van dit briljante album. Alle muzikale registers worden opengetrokken en Dominicis zang brengt mij kippevel.
Persoonlijk vindt ik dit n van de beste Dream Theater albums, al zullen velen het niet met mij eens zijn. De sfeer die deze muziek oproept brengt mij keer op keer in vervoering. Progmetalliefhebbers: als je dit album nog niet hebt, als de wiedeweerga kopen!
.jpeg){kind=small}
