Een band als Severe Torture behoeft vandaag de dag geen introductie. Al omstreeks de eeuwwisseling bracht men de meatgrindende USDM in een Nederlands jasje actief aan de man, tourde de band de wereld rond en maakte naam als één van de beste Nederlandse brute deathmetalbands, wat gezien de overige vaderlandse kwaliteiten best een veer in den kont verdient.

Na de mijlpaal Fall Of The Despised, die twee jaar geleden een bommetje sprong, is het dit jaar de beurt aan Sworn Vengeance om Severe Torture's woord en noot te spreiden. Een cd die de op Fall Of The Despised ingeslagen koers verbreedt en verder uitstippelt. Met Sworn Vengeance lijkt de band definitief afscheid te hebben genomen van de oude "no-nonsense hak-maal-plet-crunch-sound" en is zich duidelijk meer toe gaan leggen op de ontleding van deathmetal en een meer gedefinieerde, gevarieerde en uitdagende muziekpatronen. Fall Of The Despised is dus duidelijk geen eenmalig experiment geweest.

Voorop gesteld dat Severe Torture met Sworn Vengeance wederom een op z'n minst "goed" album heeft afgeleverd zijn mijn ob- en subjectieve waarnemingen elkaar te lijf gegaan, gewapend met een appelboor, deegroller, pollepel en andere weinig gezellige attributen. Objectief gezien hoor ik een band die zich op alle vlakken behoorlijk heeft ontwikkeld, die de nummers divers en interessant probeert te houden en de met Fall Of The Despised verkregen identiteit bewaakt. Een band die technisch gezien geen steken laat vallen en van het nieuwe album geen half werk heeft gemaakt. Kortom, qua progressie, skills en inzet komt Severe Torture op Sworn Vengeance geen kwaliteit tekort.

Mijn subjectieve muziekverkenner gaat vervolgens spijkers op laag water zoeken. Wat ik op Sworn Vengeance mis is, naast een dissonant geluid en een grunt die in constante staat van genadeloze destructie verkeert, is de tomeloze agressie. Een nummer kan voor mij nog zo kundig in elkaar steken, als de golf van ziekelijk geweld uitblijft denkt de honger niet aan vetrek. Deathmetal moet mij moeiteloos onderuit kunnen vegen en na het passeren van Sworn Vengeance staan beide benen toch nog op de grond. Mocht de agressie achter raken, dan blief ik graag een venijnige injectie van zwarte adders die onder mijn huid kronkelen en de boel vol tergend gif spuiten. Maar ook dit kan Sworn Vengeance mij slechts gering bieden. Het beklemmende gevoel dat de albumcover aanwakkert komt niet helemaal uit de verf in de muziek. Het album lijkt op deze manier wat emotieloos. Strak en divers, maar mist de klem om de adem-rietjes. De aanzet wordt dikwijls gegeven (men noeme de nummers Countless Villans, Dogmasomatic Nausea en Buried Hatchet), maar de echte eruptie blijft uit.

Afijn, dit dus wat mij betreft. Nu is het uw beurt.

Tracklist:
1. Dismal Perception
2. Serenity Torn Asunder
3. Fight Something
4. Repeat Offender
5. Countless Villans
6. Dogmasomatic Nausea
7. Redefined Identity
8. Buried Hatchet
9. Sworn Vengeance
10. Submerged In Grief