The Grand Grimoire van God Dethroned en dit The Pathway van Officium Triste zijn de twee Nederlandse metal cd�s die ik met voorsprong het meest heb beluisterd in mijn leventje. De Rotterdamse doomband Officium Triste maakte in 2001 met dit album een meesterwerkje. En dat ondanks dat de productie en mix slecht waren, de cleane vocalen van Pim soms erg vals aandeden en sommige passages niet helemaal vlekkeloos verliepen.

Waarom is het dan toch een meesterwerk? Omdat de zeven songs mij zo hebben geraakt en het geheel een prachtige emotionele sfeer kent. De melodie�n doen meer dan beklijven en de uitzichtloze vocalen van Pim zijn erg gemeend. Eveneens bewijzen huidige concerten dat songs van dit tweede Officium Triste album nog steeds op veel waardering bij het publiek kunnen rekenen. Want een set moet toch wel be�indigd worden met This Is Goodbye, Roses On My Grave blijft het ook elke keer goed doen en de band doet ook veel mensen plezier als ze sporadische het afwijkende Camouflage nog eens vertolken.

Aangezien het album al jaren niet meer verkijgbaar is, brengt Displeased Records de cd opnieuw uit met een aantal bonussongs, namelijk twee live versies opgenomen in 013 en wat versies van songs van een EP en een promo. Het geheel is opnieuw gemastered, maar persoonlijk had ik toch ook graag gezien dat de band het geheel opnieuw had opgenomen. Hoewel Reason objectief een beter album blijft, zal The Pathway toch altijd mijn favoriete Officium Triste werkje zijn.

Tracklist:
1. Roses on my Grave
2. Pathway (of Broken Glass)
3. Foul Play
4. Camouflage
5. Divinity
6. Deep Down
7. This is Goodbye
Bonus tracks:
8. Roses On My Grave
9. Headstone
10. Divinity
11. Pathway (of Broken Glass) (live)
12. Roses on my Grave (live)