My Only Drug Is Madness is de welgekozen titel van dit schijfje daar Cornelius inderdaad behoorlijk verknipt te werk gaat. Het eerste nummer, Balkanized in Belgrade, klinkt als een Party Animals goes metal, erg catchy en uptempo en beloofd veel voor de rest van het album maar het tweede nummer Home of the Hardcore is een vrij nietszeggend deuntje en gaat na verloop van tijd, mede door de zeer monotone schreeuwstem zelfs irriteren. Deze afwisseling in kwaliteit geldt eigenlijk voor het complete album, leuke ideeen (Unconquered Sun, Nein Nein Zeppelin) worden afgewisseld met aardige nummers (First Song Last Chance, The Beauty & The Bitch) en regelrechte miskleunen (Represailles A Versailles, Mastur Bator, My Only Drug is Madness) waardoor een algeheel gevoel van teleurstelling niet onderdrukt kan worden. Aparte vermelding nog wel even voor de erg originele Darkthrone cover Transilvanian Hunger waarvan alleen de vocalen nog de Darkthrone sfeer hebben en de rest grondig verbouwd is.
Origineel is deze bonte verzameling van stijlen wel, want op welk album hoor je nu eurohouse, blackmetal en Franse rap afgewisseld met gothic en electro? Het album omschrijven valt dan ook niet helemaal mee, maar bands als Manes, Ulver, Fleurety, Laibach, en the Kovenant hoor je hier wel in terug. Alleen dan een stuk minder van kwaliteit. Helaas.
Tracklist:1 Balkanized in Belgrade
2 Home of the Hardcore
3 Transilvanian Hunger
4 Reprsailles Versailles
5 First Song Last Chance
6 Mastur Bator
7 The Beauty & the Bitch
8 Unconquered Sun
9 My Only Drug Is Madness
10 Nein Nein Zeppelin
