Ik twijfel of Ted Poley met dit album veel mensen een plezier doet. Als achtergrondmuziek aardig, maar dit album kan mijn aandacht niet erg vasthouden. Poley is een aardige zanger maar niet meer dan dat; JK Northrup is een goede gitarist en zijn spel is de factor die mijn aandacht heeft kunnen vangen.
Dit album staat vol met nummers die het twintig jaar geleden aardig hadden kunnen doen, maar hedentendage moet je met wat mr kunnen komen. Het klinkt allemaal wat gepolijst, en zelfs met het opbeurende Smile kreeg ik de mondhoeken niet echt uiteen. Slechts een handjevol nummers steekt met de kop net boven het maaiveld it: What If She Knew met een catchy drive, en Luv on me (had alleen een vettere productie verdiend met een prominentere rol voor de gitaar; Poley vindt dit zelf ook de sterkste song op het album) zijn de nummers die mij bijbleven na de luisterbeurt.
Wie is blijven hangen in de hairmetal en houdt van de rustigere Def Leppard nummers moet hier maar eens een poging wagen. De overige rockers laten dit product beter liggen.
Tracklist:
1. Waiting Line
2. Going Blind
3. Smile
4. What If She Knew
5. More Than Goodbye
6. Luv On Me
7. If I Can't Change Your Heart (Then Let Me Blow Your Mind)
8. Why Can't We Pretend That It's Over
9. Life Keeps Spinning Me Round
10. Where It Ends
11. Will Ya
12. Reprise (If I Can't Change Your Mind)