Als er van ��n substantie gesproken kan worden waarmee het leven over het algemeen een driehoeksverhouding heeft, dan is het ongetwijfeld as. Waar het deprimerend-grijze stofje enerzijds een overblijfsel vormt van iets dat ooit was en er niet meer is, draagt het ook dikwijls bij aan de vruchtbare grond waaruit weer fijne zaken rijzen. Vergeet het as van Defaced Creation, aanschouw Aeon, want op de overblijfselen van een vergane band bloeit inmiddels een sappige, verse stengel.

Niet helemaal vers meer, want met de overtuigende ep Dark Order en de zeer noemenswaardige Bleeding The False maakte Aeon al enkele jaren terug al naam en de nodige indruk. Dit jaar komt de opvolger Rise To Dominate en de verwachtingen zijn hoog, want de brute doch onderhouden death is in Zweden terrein aan het verliezen daar technisch imperium nu (overal) hoogtij lijkt te vieren. Aeon is nog w�l zo'n solide pilaar dus laat de nieuwe plaat maar zielen pletten.

Pletten doet Rise To Dominate wel, maar mijn verwachtingen worden al met al helaas niet waargemaakt. Niet dat Aeon nu ook zwicht voor een toegankelijkere of beduidend technischere sound, nee, dat gelukkig nou ook weer niet. Behoorlijk mokerende death met geluid als mammoethuid, dat is nog steeds waar Aeon voor staat. Toch heeft Rise To Dominate in mijn ogen een zwak punt - de cd is vrij saai. Waar de voorgangers de luisteraar nog opfokten en uitdaagden met een hoogstaand muzikaal aanbod lijkt Rise To Dominate het met name van de overrompelende buldering van violent geluid en een sporadische scherpe gitaarlooping te moeten hebben. Aeon lijkt deze keer heel wat minder aandacht aan de composities en variatie te hebben besteed en leunt de nieuwe cd te veel op de kracht van de muziek. En deathmetal kent hierin een sterk maar ook een zwak punt - in dat laatste geval kan een gebrek aan voldoende afwisseling een cd te algemeen maken. En tegenwoordig regent het al "algemene cd's".

Van een slechte cd zal ik niet spreken, wel van een cd die mijn hoge verwachtingen niet heeft kunnen ingelost. Rise To Dominate is een cd die "wel leuk" is om te horen, maar bij mij geen voorrang krijgt boven een hoop andere platen, iets wat ik van het debuut en de ep niet kan zeggen. Wel wil ik de band toch nog een veer in de reet steken voor het slotnummer, want No One Escapes Us ramde mijn kopf als een onbeleefde baksteen die onverwachts van een stevige gevel plettert. De intensiteit van dat nummer is enorm. Heel anders dan de rest van het album is de hekkensluiter niet enkel knuppelend tot de dood er op volgt, maar sinister, duister, traag en beklemmend. De sfeer die om dit nummer hangt is doordringender dan de geur van de pest, en dat is opmerkelijk, omdat de rest van het album nauwelijks tot geen sfeer ademt.

Als Aeon het nieuwe album meer in die stijl had gehouwen was dit voor mij ��n van de krakers van het jaar geworden. Maar desalniettemin houdt deze wending de toekomstperspectieven nog open dus ik kijk toch wel weer hoopvol uit naar het vervolg.

Tracklist:
1. Helel Ben-Shachar
2. Spreading Their Disease
3. Living Sin
4. Hate Them
5. You Pray To Nothing
6. Caressed By The Holy Man
7. House Of Greed
8. Godless
9. When The War Comes
10. There Will Be No Heaven For Me
11. Luke 4-5-7
12. No One Escapes Us