Aan het eind van deze maand brengt het Duitse Endstille alweer hun vijfde album uit; Endstilles Reich. Endstille is een band die weinig introductie behoeft. Sinds 2001 staan ze garant voor agressieve black metal, met een melodieuze ondertoon. Hoewel niet bepaald innovatief of afwisselend, zijn hun releases tot nu toe van een aardig hoog niveau geweest. Endstilles Reich is van hetzelfde laken een pak. Agressie, veel melodie en als thema wederom oorlog. Never change a winning concept, moeten ze gedacht hebben. Gelijk hebben ze...of niet?
Afgaande op Lauschangriff..., de split die Endstille vorig jaar met Graupel uitbracht, werd de indruk gewekt dat het geluid van de band wel eens veranderd zou kunnen zijn. Zwaar en dreigend, maar nog steeds met dezelfde melodieuze inslag die ze op de rest van hun werk hebben, hoewel meer op de achtergrond. Meer in lijn met Graupel eigenlijk. Ik ben dan ook enigszins verbaasd dat er van dat geluid niets meer over is. De formule die ook op de overige albums is toegepast, is doodleuk weer opgepakt; agressie en enthousiasme, maar zonder dreiging en weer met die hoge mate van toegankelijkheid.
Op technisch vlak valt er, zoals gewoonlijk, weinig aan te merken op Endstilles werk. De basis wordt gelegd door het vakkundige drumwerk van Mayhemic Destructor; snel en organisch, goed passend bij het solide geluid. Wachtfels en Cruor spelen ook weer uitstekend. De bekende melodien komen weer goed uit de verf; bijna slepende riffs met een treurige ondertoon, alsof de wanhoop en hulpeloosheid van het fenomeen oorlog uitgebeeld worden. Hoewel je soms riffs hoort die meer herosch van aard zijn, kan je altijd vertrouwen op de tragiek, die je weer met beide benen op de grond zet. Iblis dan. Zijn krijsen spelen in op hetzelfde gevoel van tragedie, dat de muziek bij je oproept. Pijn en radeloosheid weerklinken in zijn stem, maar soms hoor je een tikkeltje hoop of woede.
Het moge duidelijk zijn dat Endstille nog altijd veel in hun mars heeft, maar waarom wordt dat dan niet ten volle benut, vraag ik mij af? Waarom wordt altijd maar weer dezelfde formule gebruikt? Lauschangriff... was een stap in de goede richting, immers, verandering van spijs doet eten. Op Endstilles Reich is alles echter weer bij het oude en dat vind ik jammer, want zelfs succesformules raken ooit uitgewerkt.
Tracklist:
1. Among Our Glorious Existence
2. Endstilles Reich
3. Der Ketzer
4. Vorwrts! (Sturmangriff II)
5. I Am God
6. No Heaven Over Germany
7. The One I Hate
8. Scars
9. Erase
10. Endstille (Realitt)
