Dit album gaat over Anthea, die in het Frankrijk van de 14e eeuw leefde en verbrand werd door de Inquisitie. Er is een verhaal omheen geschreven waarin zij de Christelijke doctrine en gedachtengang verwerpt en de Oude Goden verzoekt haar in te wijden in de eeuwenoude, vergeten magische kunsten en uiteindelijk betreedt zij een hogere realiteit. Maar is de muziek wel de epische, mystieke soundtrack voor zulk een grootst concept dat het zou moeten zijn om het verhaal kracht bij te zetten?
Het eerste nummer, "The Prestige of Sorcery", is werkelijk een geweldige compositie. Het begin spreekt me vooral erg aan, wat
zich manifesteert als een rustig, melodieus stukje muziek dat overgaat in een stevige blastbeat met daarover epische en
mystieke keyboards. Snelheid, agressie en melodie gaan prima samen in dit uitstekende nummer. Zo'n goed begin belooft veel.
En Apostasia stelt niet teleur. "From Mortalitas to Antha" is haast nog een toffere track dan de voorganger. Het kent
weergaloze keyboardmelodien, onverwachte wendingen en een hoop spanning. Een genot voor het oor. En zo gaat het praktisch
het hele album door. De band zet de ene na de andere spannende en prikkelende symfonische Black Metal compositie neer. Erg
indrukwekkend en inderdaad een prima soundtrack voor het lyrische concept!
Ondanks het relatief hoge tempo en verwoestende ritme's is de muziek van Apostasia vrij herkenbaar en ligt het gemakkelijk in het oor (voor de ervaren Black Metal liefhebber uiteraard). Dit komt natuurlijk door het symfonische aspect van de band, dat niet onderschat mag worden. Elk nummer steunt zwaar op keyboardmelodien en ik denk dat de Black Metal puristen hier op zullen afknappen. En dat is jammer, want ondanks de melodieuze eigenschappen zet de band af en toe nog een behoorlijk verwoestend stuk Black Metal neer. Op zulke momenten schept de band echt zo'n indrukwekkende 'wall of sound' die helemaal dichtgemetseld is (denk aan landgenoten Anorexia Nervosa).
De vocalen van multi-instrumentalist Sylvian zou ik omschrijven als zeer hoge en iele krijzen die af en toe doen denken aan
de hoge stem van Dani Filth, maar ook aan de 'gaat-door-merg-en-been-krijzen' die Garm uitbraakte op bijvoorbeeld het debuut
van Borknagar en de oude Ulver albums. Af en toe hoor je zelfs lage grunts en als liefhebber van de combinatie screams/grunts
raakt Apostasia mij ook hiermee weer op precies de juiste plek. Griezelige, vervormde demonische stemmen verschijnen van tijd
tot tijd om een duivelse bezwering te doen. Vocaal dus erg sterk, dit werkje.
Volgens de biografie is ene Guillaume verantwoordelijk voor de drums, maar deze zijn te strak en mechanisch om van
menselijke hand te zijn. In het boekje staat overigens dat Apostasia-brein Sylvian verantwoordelijk is voor de drums
(zullen we hiervan maar even drum programming maken?!) en is de line-up die in de bio staat aan drastische veranderingen
onderhevig geweest.
Van alle Adipocere/Oaken Shield cd's die ik de laatste tijd gehoord heb, zal ik "Martyrs of God" waarschijnlijk nog het meest draaien. De releases van bijvoorbeeld Crystalium en Nehmah waren goed, maar dit is naar mijn mening het soort band die het meest kans maakt om nog eens door een groter label opgepikt te worden. Is schizofrene, symfonische Black Metal uw ding, dan mag u dit uitstekende schijfje niet onopgemerkt laten gaan.
Tracklist:
1. The Prestige of Sorcery
2. From Mortalitas to Antha
3. Anthea, Anti-Theos Witch
4. Beyond the Winds of Shabbat
5. The Cosmic Dialogue
6. When Lie Struggles Truth
7. Sententia Inquisitorus
8. Back to Orion (to the Kingdom of the Stars.)
