Precies een jaar later komt Deathevokation met de eerste full-length: The Chalice Of Ages en groot was mijn verbazing toen de cd-vreter de nummers begon af te werken. Al redelijk ingesteld op de hierboven beschreven muziek trof ik plots klanken van hele andere aard.
Niet dat Deathevokation zich plots Master Blastbeat mag noemen, nee, laten we wel eerlijk stellen dat de kloof tussen 2006 en 2007 nou ook weer niet z groot is. Maar groot genoeg om opgemerkt te worden, want speelde de band op Blood nog bewust in op de onmiskenbare old school feeling van de death, op The Chalice Of Ages gaat de band dikwijls eerder richting de doom.
De old school klanken zijn er in dusverre nog steeds dat Deathevokation nog altijd een wat doffig geluid heeft en wars is van de moderne ontwikkelingen die volop aanwezig zijn in het land waar dood metaal huist. Carrion is het snelste nummer van de ruim een uur durende The Chalice Of Ages en de heersers van de moderne death zouden dit slapend omver kunnen bulderen met enkel gesnurk, maar juist daar schuilt nog steeds de charme van Deathevokation, want met een basic benadering maakt de band op technisch vlak toch zeer behoorlijke nummers.
Ruimte voor sfeeraspecten is er pp The Chalice Of Ages volop. Waar op Blood hooguit een kleine solo de wat taaie noten brak, bulkt het nieuwe album van melodieuze ingevingen die alle nummers van de nodige toevoegingen voorzien. Ook worden nummers dikwijls onderbroken door een sfeervolle instrumentale passage, veelal rustig (soms akoestisch), maar altijd zeer donker van aard. Het onbetwiste hoogtepunt van de cd is daarmee ook de hekkensluiter As My Soul Gazes Skywards. Zelden heb ik zo`n prachtig nummer gehoord. Zo puur, zo melancholiek maar ook krachtig en zeer tot de verbeelding sprekend. De wisselwerking tussen de kwetsbare, tengere klanken en de woeste stem die plots bijval krijgt van de rest van de band mist het doel ook beslist niet. De slepende, zwaarmoedige en kille noten hebben hun droevige grijze mantel stevig om de schouders geslagen en spontaan gaat de zon onder, plaats makend voor een weinig gezellige schemering.
In grote lijnen is het hele album gebaseerd op dit principe, vandaar mijn lichte verwijzing richting de doom. Deathevokation gooit het tegenwoordig over de trage, droefgeestige en sensibele boeg. De muziek is net een wilde roos - vol kracht en pracht, maar met een steel vol scherpe doorns waarop het bloed van uw voorgangers nog steeds zichtbaar is.
Tracklist:
1. Rites Of Desecration
2. Acherontic Epitaph
3. The Monument
4. Embers Of A Dying World
5. The Chalice Of Ages
6. Infinity Blights The Flesh
7. Carrion
8. Chunks Of Meat (Antropomorphia Cover)
9. As My Soul Gazes Skywards
