Ritual maakt namelijk progressieve rock la lettre. De songstructuren zijn wisselend en ingewikkeld, de tegendraadse muziek is een samenstelsel van allerlei invloeden (van folk, jazz, jaren zestig pop en flarden wereldmuziek tot alternatieve rock en een beetje metal) en naast de standaard-instrumenten grijpt men bij enkele passages bijvoorbeeld naar een bouzouki, viool, fluit, mandoline of harmonium.
De tekstuele themas wijken eveneens af. Zo zijn de albumhoes, het titelnummer en A Dangerous Journey, dat een Alice In Wonderland-achtig verhaal vertelt, genspireerd door de kinderboeken van Tove Jansson over de familie Moem. Je moet maar durven.
In handen van de Zweedse band rond zanger/gitarist Patrik Lundstrm, die ook bij Kaipa zingt, levert het een bijzonder fraai werkstuk op. Het herinnert me aan tijdloze progressieve rock meesterwerken uit de jaren zeventig als Jethro Tulls Thick As A Brick en Selling England By The Pound van Genesis, maar dan met een modern randje.
De muziek is spannend, afwisselend en pakkend. Het heeft weliswaar weinig met metal te maken, maar vooralsnog is The Hemulic Voluntary Band het meest intrigerende album dat ik dit jaar gehoord heb. Op Rituals myspace-pagina kun je er stukjes van beluisteren. Als je van progressieve rock houdt, is een luisterbeurt verplicht.
Tracklist:
1. The Hemulic Voluntary Band
2. In The Wild
3. Late In November
4. The Groke
5. Waiting By The Bridge
6. A Dangerous Journey
