Voor 1984 waren er al bands die progressieve rock combineerden met hard rock, zoals Queen en Rush. Ook experimenteerden diverse heavy metal acts in individuele nummers met een progressieve songstructuur. The Warning is echter het eerste album dat van begin tot eind kan worden aangemerkt als progressieve metal, doordat invloeden van Britse heavy metal acts als Judas Priest en Iron Maiden worden gecombineerd met complexe songstructuren, afwijkende tempowisselingen en een futuristische, apocalyptische rode draad die de teksten van de songs met elkaar verbindt.
Het magnum opus is de afsluiter Roads To Madness, die bijna tien minuten in beslag neemt. De muziek begint dreigend en beklemmend, terwijl Geoff Tate op fantastische wijze zingt over het pad naar krankzinnigheid. Een symfonie-orkest zorgt voor extra sfeer. Na zeven minuten komt het nummer uiteindelijk tot een opzwepende climax. Voor mij is dit één van de beste metalsongs ooit, die door Queensrÿche zelf slechts één keer is overtroffen (middels Suite Sister Mary van Operation: Mindcrime).
Andere uitschieters zijn de serene power ballad No Sanctuary, het met een hemels outro gezegende En Force en de Japanse hitsingle Take Hold Of The Flame. NM 156 valt op door het gebruik van effecten en de tekstuele belichting van de gevaren van technologische vooruitgang. De produktie van dit album is wel wat mat en Geoff Tate zoekt nog iets te vaak de hoogste regionen op, maar elk nummer op The Warning is een winnaar.
Met het titelloze mini-album uit 1983 spreidden de heren van Queensrÿche hun talent al ten toon, via krakers als Queen Of The Reich en The Lady Wore Black. Dankzij The Warning stootte de band definitief door naar de top, om daar flink wat jaren door te brengen. Met Operation: Mindcrime II is vorig jaar gelukkig weer een beetje van die glans teruggekeerd.
Tracklist:
1. Warning
2. En Force
3. Deliverance
4. No Sanctuary
5. NM 156
6. Take Hold Of The Flame
7. Before The Storm
8. Child Of Fire
9. Roads To Madness
.jpg){kind=small}
