Albums als Tuonela, Am Universum konden, ondanks dat beide zeker hun momenten hadden, al op minder bijval rekenen maar vooral het Far From The Sun album werd door veel fans als het dieptepunt in de Amorphis geschiedenis gezien. Hierna vertrok zanger Pasi Koskinen de band en leek het einde verhaal voor deze Finnen. Gelukkig vond men de onbekende Tomi Joutsen als opvolger van Koskinen en op het vorig jaar verschenen Eclipse werden de eerste contouren van het nieuwe oude Amorphis al duidelijk en werd er aangetoond dat Amorphis nog niet afgeschreven diende te worden. En nu in 2007 met Silent Waters heb ik het idee dat Amorphis weer helemaal terug is waar het hoort, met een mengeling van oude en nieuwe invloeden.
Daarnaast is de heer Joutsen behoorlijk gegroeid en klinkt hij, zowel met zijn grunts als zijn cleane zang, nog een stuk overtuigender dan hij al op Eclipse deed. Zoals gezegd, muzikaal gezien is dit album een mooie opsomming van al de vorige Amorphis albums, de hardere kant komt terug in nummers als de openers Weaving the Incantation en A Servant. De wat meer atmosferische, melodieuze kant in onder andere I Of Crimson Blood en The White Swan en akoestisch/folky in Enigma.
Amorphis klinkt op Silent Waters overtuigender dan het geval was op de laatste paar albums. Hopelijk houden ze deze vorm nog een tijdje vast. Prima album.
Tracklist:1. Weaving The Incantation
2. A Servant
3. Silent Waters
4. Towards And Against
5. I Of Crimson Blood
6. Her Alone
7. Enigma
8. Shaman
9. The White Swan
10. Black River
