2007 is het jaar waarin het nieuwste wapenfeit van deze Deense berserker zich over Europa en de rest van de wereld verspreid. Dit maal geen Tyrfing om zich een weg te banen door alles wat op zijn pad komt, maar messscherpe gitaarriffs, die wellicht even effectief zullen blijken. Ja, best lezers, Angantyr heeft na drie jaar weer een nieuw werkje afgeleverd. Na Kampen Fortstter in 2000 en Sejr in 2004, komt Ynleborgaz dit jaar met Hvn; een nieuw wapen tegen de onwetende volgelingen van het kruis.
Naar eigen zeggen is Angantyr n van de wapens van de huidige generatie trotse, Scandinavische krijgers, in het gevecht tegen de eerloze en bloederige opkomst van het christendom. Ynleborgaz voert deze strijd niet door het christendom de grond in te boren, maar door de nadruk te leggen op de trots en glorie van vergane tijden. Hvn is een stuk black metal geworden dat tot de verbeelding spreekt en dat menig luisteraar zal doen verlangen naar het Europa uit de tijd voordat het werd vernietigd door de verwerpelijke, christelijke moraal.
Vanaf de eerste treurige tonen word je weg gevoerd naar lang geleden, maar nog niet vergeten tijden. Tonen die je verwacht op een folk metalalbum, maar die hier verrassend goed op hun plaats zijn door wat er volgt: een explosie. Vanaf het ene op het andere moment wordt je meegesleept in een geweldige woede-uitbarsting, die doorspekt is met zeer catchy melodien en zeer veel melodramatische sfeermomenten. Dit alles verpakt in een furieus black metaljasje. Het enthousiasme waarmee deze uitbarsting gebracht wordt, is geweldig. Het tempo ligt erg hoog, Ynleborgaz is goed bij stem en weet op elk moment de juiste snaar te raken (en dat mag zowel letterlijk als figuurlijk opgevat worden).
Ook het nummer Thulens Ord knalt op dezelfde manier als Et Varsel Om Dd, al is het iets beheerster. Deze vergelijking legt meteen ook een zwakte bloot, die ik helaas terug hoor in veel van Angantyrs materiaal. Het klinkt allemaal geweldig, goed gespeeld ook, maar na een paar nummers bekruipt mij vaak het gevoel dat ik het allemaal al eens eerder gehoord heb. Zo ook op Hvn. Zodra de adrenaline van het openingsnummer weggezakt is, begin je goed te luisteren. Dan valt op hoe vaak dezelfde aanpak gebruikt wordt. De uitvoering is telkens anders, met regelmatig leuke en verrassende elementen, maar toch heb je het gevoel alsof Ynleborgaz volgens een vast patroon speelt en zingt en daar nauwelijks van af wijkt. Je mist momenten waarop hij radicaal het roer omgooit.
Na alle voors en tegens tegen elkaar afgewogen te hebben, kom ik tot de conclusie dat dit een gewoon een goed album is, zoals we van hem gewend zijn. Het mist alleen dat kleine beetje extra, dat het tot een erg goed album maakt en waardoor het je bij blijft, maar hij zit er niet ver vanaf. Tot slot nog een positieve afsluiting. Het laatste nummer, Blod For Blod Liv For Liv, eindigt met een geweldig lang en leuk, instrumentaal sfeermoment. Het is alsof je aan het einde bent gekomen van een epische film, vol veldslagen, waarin de hoofdpersoon net gestorven is. Of misschien de oude tradities?
Tracklist:
1. Et Varsel Om Dd
2. Thulens Ord
3. Baghold
4. Tgefolket
5. Danermordet
6. Fdslen Og Byttet
7. Blod For Blod Liv For Liv
