Om te beginnen is opener Angel Of Death simpelweg de ultieme metalsong. Met een brute klap gaat het nummer van start, gevolgd door een loodzwaar, dreigend intro. Plotsklaps weerklinkt een ijzige, ongevenaarde gil uit de luidsprekers, waardoor je haren recht overeind schieten. Als luisteraar waan je je midden in de hel. Drums en gitaren zetten een dwingend tempo in. Onweerstaanbare riffs knallen onophoudelijk uit de luidsprekers. Headbangen is geen vrijwillige keuze meer, maar verwordt tot een rituele dwanghandeling. Met een maniakaal doch verstaanbaar stemgeluid (en schijnbaar demonisch genoegen) beschrijft Tom Araya de gruweldaden van nazi-arts Josef Mengele. Weerzinwekkende details worden niet geschuwd. Na ruim drienhalve minuut dreigt de muziek te stoppen, maar dit is slechts een schijnbeweging. Dan voert de ritmesectie het tempo tot maximale snelheid op en splijt een reeks supersnelle gitaarsoli je hersenen uiteen. Tot slot herhaalt de band het tot meebrullen uitnodigende refrein, waarbij Araya besluit met een uit zijn diepste ingewanden afkomstige Angel Of Deeeeeaaaaath. Dat maakt het helemaal af. Beter kan gewoon niet, dit nummer is totale perfectie.
Omdat vijf minuten zelfs de heren van Slayer wat te kort leek voor een album, hebben ze er nog vierentwintig minuten muziek aan toegevoegd. Na Angel Of Death volgen eerst zeven korte songs, die de agressie en intensiteit van het openingsnummer zo mogelijk nog overtreffen, met voldoende afwisseling om te blijven boeien. Door weinig herhaling in de muziek in te bouwen en meer nog dan andere vroege thrash metal bands invloeden te halen uit hardcore punk, creert Slayer hier een uniek, meedogenloos geluid. Zo zou Altar Of Sacrifice de ideale soundtrack zijn voor een satanische mis.
Met de laatste twee nummers, die naadloos in elkaar overgaan, benadert Slayer opnieuw het punt van volmaaktheid. Voor de riffs uit Postmortem en Raining Blood zouden sommige extreme metalbands maar al te letterlijk een moord plegen. Alle pogingen van grindcore, death en black metal bands ten spijt, blijft dit voor mij het bruutste album uit de muziekgeschiedenis. Als ik naar Reign In Blood luister, kan ik me niet voorstellen dat er mensen zijn die niet van metal houden.
Tracklist:
1. Angel Of Death
2. Piece By Piece
3. Necrophobic
4. Altar Of Sacrifice
5. Jesus Saves
6. Criminally Insane
7. Reborn
8. Epidemic
9. Postmortem
10. Raining Blood
