U snapt mij uiteraard direct, de nieuwe plaat van Nile besluipt u van alle kanten.
Tot zeventien juli blijft het bij sluipen, na die dag is Ithyphallic officieel onder het volk en dan zal dit exemplaar geheid de nodige slachtoffers maken. Karl Sanders wrijft al tevreden in zijn handen, volgens de frontman is Ithyphallic het beste dat Nile tot op heden heeft gefabriceerd. Dat belooft dus heel wat, nietwaar? Yess, my preciouss, yess... ware het niet dat Karl Sanders en ik het deze keer niet eens zijn. Was mijn kopf wat bekender had MTV er geheid een Celebrity Deathmatch van gemaakt.
Negatief hoort u mij over Ithyphallic niet spreken. Ook na het horen van deze schijf ben ik nog steeds heilig overtuigd van de destructieve kracht, de fenomenale technische skills en de ijzersterke composities van ons aller Nile. Nile is geen band die ooit een in mijn ogen slechte cd zal maken, daarvoor zijn de muzikanten, die deze band een wereldstatus bezorgd hebben, veel te bekwaam en ervaren. Men weet feilloos hoe technische, lompe en allesverwoestende deahtmetal moet klinken en ik geloof niet dat we het ooit met minder zullen moeten doen.
Wie zich daarmee kan verzadigen zal vriend Sanders ongetwijfeld gelijk geven, want Ithyphallic klinkt van de eerste tot de laatste noot als kwaliteitstorment, daar kom ik simpelweg niet onderuit. Prima technische deathmetal, die kan Sanders wat mij betreft in al z'n zakken steken.
Onvermijdelijk komt nu echter de grote MAAR: een band die albums als Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka, Ramses Bringer Of War en In Their Darkened Shrines heeft gemaakt kan mij niet wijsmaken dat Ithyphallic inderdaad het beste is dat men kan fabriceren. Met Annihilation Of The Wicked is de band begonnen met afstand nemen van de geweldige, duistere, verrijkende en unieke Egyptische sferen en Ithyphallic distantieert oud en nieuw Nile alleen maar meer. De sound van Nile is nog steeds typisch Nile, maar de touch die de band eens geniaal maakte is verdwenen. De unieke sferen en de daarmee gepaarde artistieke composities zijn tot het minimum gereduceerd ten gunste van techniek, snelheid en een overweldigend geluid. Nile is op Ithyphallic niet meer een angstaanjagend spookhuis van het oude Egypte maar slechts een lawine van woeste mummies die u met duizenden tegelijk achterna zitten omdat uw spekjes ze als maaltijd zullen dienen. Ook niet verkeerd natuurlijk, maar als ik mijn voorkeur mag laten spreken dan ga ik veel liever voor de oude aanpak.
Qua techniek en brutaliteit gaat de nieuwe Nile-telg wel een stap verder dan de voorganger, maar dat houdt niet in dat ik Ithyphallic ook noodzakelijk beter vind, met name met het oog op een wellicht stiekeme inspiratieloosheid van een aantal nummers. Voor Nile-begrippen vind ik Ithyphallic goed, maar daar blijft het ook wel bij. De uitschieters Even The Gods Must Die en The Essential Salts zijn een lust voor het oor en ook de instrumentale The Infinity Of Stone is ook een welkome sfeerverfijner, maar voor de rest voel ik mij niet geroepen om de vlag uit te hangen.
Vanaf medio juli bent u zelf de rechter. Tot die tijd kan ik u ter aangenaam vermaak nog aanraden om de betekenis van Ithyphallic te achterhalen. Hoe vet de knipoog is die daarmee gepard gaat moet nog blijken, aan de muziek zal het in ieder geval niet liggen.
Tracklist:
1. What May Be Safely Written
2. As He Creates, So He Destroys
3. Ithyphallic
4. Papyrus Containing the Spell to Preserve Its Possessor Against Attacks From He Who Is In the Water
5. Eat of the Dead
6. Laying Fire Upon Apep
7. The Essential Salts
8. The Infinity of Stone
9. The Language of the Shadows
10. Even the Gods Must Die
