Dat lijkt met de eerste twee nummers van het album niet echt te lukken. Het titelnummer vind ik persoonlijk nogal slap en ook het daarop volgende Judgement Ride voldoet niet aan de verwachtingen die ik na World Domination had geschapen. Pas bij track drie is het raak. Lame doet zijn titel geen eer aan en de eenvoudige, maar opjuttende gitaarriff waar het nummer mee aanvangt wordt al snel aangevuld met de zang van Daniel Freyberg, die iets ruiger lijkt dan op de eerste plaat het geval was. Naildown beschikt nog steeds over de kwaliteit om het tempo uit een nummer te halen, zonder daarbij oninteressant te raken. Vaak gebeurt dit door fluisterwerk van Freyberg te combineren met sfeervolle toetsklanken van Jarmo Puikkonen.
Zelf noemt Naildown hun muziek modern hybrid metal en voor die terminologie valt wel iets te zeggen. De overall sound is in de eerste plaats erg melodieus, met veel plaats voor de keyboardpartijen van Puikkonen. Daarnaast klinkt de muziek simpelweg erg modern en soms (Silent Fall) zelfs futuristisch. Pluspunt is ook dat de heren zich hebben gedistantieerd van de Children Of Bodom-sound en meer een eigen geluid hebben gecreerd, met meer plaats voor solos en instrumentale stukken. Deep Under The Stones is een vrijwel geheel instrumentaal nummer, dat door zijn fraaie opbouw en de afwisseling van instrumenten progressief aandoet.
Misschien is Dreamcrusher niet zo overdonderend als World Domination, een volwassen plaat is het zeker, die bovendien duidelijk de groei van elke muzikant laat horen. Wederom een aanrader!
