Tussen het eerste �fuck you!� van het debuutalbum Old Death�s Lair en nu zit zeven jaar en in die tijd is er niet veel veranderd bij de Polen van Throneum, dat wil zeggen, op �muzikaal� gebied. Wellicht klinkt de Asphyx / Blasphemy geori�nteerde death/black tegenwoordig wat gestroomlijnder, maar aan de andere kant, als je het hebt over �stroomlijnen� heb je het over �orde�. Maar daar is bij Throneum dus absoluut geen sprake van, van orde.

Deathmass Of The Gravedancer is een beest van een album. Op het moment dat je op �play� drukt kom je het hol van het beest binnen en dat wordt gewoonweg niet op prijs gesteld. Wie op mijn terrein komt, krijgt met mij te maken en als je me daarbij ook nog eens wakker maakt, word ik woest. Dat is alhans de strekking van de reactie die je krijgt als je het beest Throneum aanzet tot actie. De eerste twee nummers klinken wat rommelig, de woede is echt nog ongecontroleerd, gewoon slaperig. De lage riffs en de hard meppende drums rammen wild om zich heen en de kreten die worden uitgestoten lijken er af en toe compleet los van te staan. Je staat wat lacherig toe te horen, je verbazend over de bijna-onschuld die van het geheel uitgaat en ineens heeft het je bij de haren, je krijgt een knietje in je porem en vanaf dat moment, nummer drie zo�n beetje ben je gewoon de lul. Je krijgt heel clich�matig, ouderwets hard, een ongenadig pak slaag. Je hebt alle hoeken van je huis al een keer of wat gezien, maar Throneum laat ze je gewoon nog een keer zien, maar dan op ZIJN manier. Pak aan, klootzak.

Ok�. Nu moet ik even ontwaken uit mijn roes die veroorzaakt wordt door de banale klanken van Throneums metaal des doods, om met beide benen op de grond te beseffen dat dit beest goddank een beestachtig stuk muziek is, een soort death metal die zeer hardnekkig en vastberaden old school is. Throneum staat voor anti modernismen. Men adoreert oude black/thrash/death klanken uit de jaren �80 en vroege jaren �90, toen neuken nog goor was en toen een nieuw cassettebandje van Asphyx het einde der tijden inluidde. Maar anno 2007 zijn we allemaal nog gekker en agressiever dan toen en dat is precies hoe het zit met Deathmass Of The Gravedancer: de beenharde chaos van toen is overgoten met de totale gekte en (zelf) destructieve neigingen van nu. Er verandert in de loop der jaren niet veel, het gaat alleen veel harder, de klappen die je tegenwoordig krijgt zijn zo mogelijk nog dodelijker.

Nu nog een goor stinkhol in de buurt dat bij machte is om dit maniakale Throneum te doen optreden. Dat zou mooi zijn.

Tracklist:
1. The Witnesses
2. No One Fears The Union
3. Rotten To The Core
4. Order Of Destruction
5. Baptism Of Fire
6. Thou Deepest One
7. Necronomicon
8. Memories
9. Outro