Een album van het kaliber The Hall Of The Olden Dreams of The Gates Of Oblivion zal Dark Moor niet snel meer maken. Het verlies van zangeres Elisa C. Martin heeft de band al sinds 2003 heftig beziggehouden en hoe (redelijk) goed de latere albums ook waren, de klasse van weleer haalt men bij lange na niet.
Tarot hoort bij de laatste categorie, maar is gelukkig een zeer plezierig album om naar te luisteren geworden. De neoklassieke arrangementen zijn weer ruimschoots aanwezig en het snelheidspedaal wordt weer veelvuldig ingetrapt. Met een zanger die klinkt als Roy Kahn (Kamelot) en gitaarpartijen die niet mis zouden staan op Rhapsody albums krijgen we een tiental strakke melodieuze songs te horen die ondanks de gebruikelijke trucs niet vervelen.
Echte aanraders vinden we in de vorm van het aan Sonata Arctica herinnerende Wheel Of Fortune of het epische Devil In The Tower (met een middenstuk dat rechtstreeks gejat lijkt uit Queens The Prophets Song), terwijl mid-tempo nummers als Lovers teveel klinken als tweederangs Nightwish liederen. Daarnaast is het gebruiken van Beethovens vijfde symfonie (The Moon) in een nummer, inmiddels al zo clich dat ik niks anders kan zeggen dan jammer.
Edoch, afgezien van enkele mindere nummers biedt Tarot voor de neoklassieke power metal liefhebber genoeg materiaal om zon 52 minuten wel te besteden. Dit album haalt nog steeds de klasse niet van The Gates Of Oblivion, maar zal de fans zeker niet teleurstellen.
Tracklist
1. The Magician
2. The Chariot
3. The Star
4. Wheel Of Fortune
5. The Emperor
6. Devil In The Tower
7. Death
8. Lovers
9. The Hanged Man
10. The Moon
11. The Fool (bonus track)