Een luchtalarm en aanzwellende drums en gitaren introduceren de luisteraar in dit postapocalyptische black metalalbum. Bij zogenaamde postapocalyptische black metal moet ik altijd meteen denken aan black met daarin industri�le elementen verweven, maar deze Belgen pakken het anders aan. Wat hier voor me ligt is een zeer melodieus album, wat me gevoelsmatig nu niet bepaald aan een apocalyps doet denken. De teksten van dit album zijn wel gebaseerd op het idee van een postapocalyptische wereld. Ze focussen zich op de anti-utopie, totalitaire staat en het kansloze verzet hiertegen, uit George Orwell�s boek 1984. De band maakt echter duidelijk dat het album geen conceptalbum is.

De band is in dit geval het Belgische Creature en het album Dying Nation is hun debuut. In voorgaande jaren bracht de band de Apocalyptic Dawn-demo uit en de EP Triumph Of The Unborn. Op deze releases waren invloeden merkbaar uit uiteenlopende genres, zoals death, viking/folk, power en doom metal. De boventoon werd gevoerd door de melodieuze black metal, die ook op Dying Nation te horen is. Death metal invloeden zijn ook op Dying Nation duidelijk te horen en vormen naast de black metal het hoofdbestanddeel. De overige invloeden liggen wat meer op de achtergrond, maar treden af en toe op een gestructureerde manier de voorgrond. Verwacht hierin geen posapocalyptische chaos.

Over het geheel genomen is Dying Nation een heel degelijk album, zonder echte uitschieters. Van begin tot eind wordt de luisteraar getrakteerd op mid-tempo, melodieuze black, met daarin allerlei andere invloeden. Regelmatig wordt een beetje gas teruggenomen voor onderbrekingen, die meestal een aanvulling vormen op de rest van de muziek. Vocaal gezien is het een erg interessant album. Naast de black en death metalvocalen zijn op dit album ook zangstijlen te vinden die doen denken aan viking metal. Deze stijlen worden goed gecombineerd met achterliggende melodieuze lijntjes, zodat alles op zijn plaats valt. Hoewel het album door het gebrek aan uitschieters niet erg veelzijdig lijkt, valt er bij een goede luisterbeurt veel in te ontdekken en scoort de band ook op dit punt een ruime voldoende.

Opvallend is vaak het opzwepende gitaarspel in nummers als Moments Of Doom en End Of Mayhem, waarbij het tempo iets boven het gemiddelde uitkomt. Op andere momenten wordt weer met een trager geluid gespeeld (Ancient Curse), waarna er een versnelling overheen wordt gegooid, voordat het langdradig wordt. Een opmerkelijk aspect aan dit album is het opnieuw gebruikte nummer Dodennacht. Oorspronkelijk afkomstig van hun EP, vormt dit nummer nu de afsluiter van Dying Nation. Dit keer is het ingezongen door alle bandleden, met backupvocals van de drummer. Opmerkelijk: ja, maar opvallend: nee. Ook dit nummer is op zo�n goede manier ingespeeld en betrokken bij de rest van de nummers, dat aan het eind van het album een tevreden gevoel overblijft.

Al met al een heel goed album dus, waar ik enkel positief over kan zijn. Als enige tip zou ik de band nog mee willen geven om bij het volgende album wat meer te experimenteren en minder op safe te spelen. Uitschieters kunnen geen kwaad.

Tracklist:
1. Revelations (Intro)
2. Manifest For A Dying Nation
3. Ancient Curse
4. Hellride
5. Valhalla Reborn
6. The Sin Eater
7. Fall Of Mankind
8. Angra Mainya
9. Dead Man
10. Moments Of Doom
11. Disciple Of The Apocalypse
12. End Of Mayhem
13. Dodennacht