Sonata Arctica heeft wel vaker nummers van een normaal tempo gemaakt. En The End Of This Chapter, Gravenimage en Blinded No More kun je zeker niet slecht noemen, integendeel! Daarom hoeven we niet te vrezen dat het ontbreken van snelheid meteen een slecht album betekend. Af en toe wordt er nog wel eens snel gespeeld, maar snelheden zoals Wolf & Raven worden nooit meer gehaald. Het snellere The Harvest doet misschien nog wel het meest daaraan denken.
En uiteindelijk is Unia dan ook geen slecht album geworden, maar toch zeker wel anders. De melancholische sfeer komt nu extra sterk naar voren en de nummers klinken progressiever. Luister maar eens naar het afwisselende My Dream's But A Drop Of Fuel For A Nightmare. Ook is het gitaargeluid een stuk steviger geworden, maar daar staat tegenover dat het gitaarwerk zelf wat beperkter is geworden. Je zal weinig gitaarmelodieën horen en de nummers worden vaak gedragen door simpel verzonnen, maar zware riffs. Daaroverheen hoor je sfeervolle keyboardpartijen, zoals in Paid In Full in de vorm van een leuk pianoriedeltje
De prachtig uitgewerkte zanglijnen en gevarieerde zangstijl van Tony zijn de elementen die ervoor zorgen dat je zeker weet dat je naar Sonata Arctica luistert. Die waren altijd al aanwezig. Daarom maakt Unia een album dat in zekere zin wel herkenbaar is, maar is toch ook zeker een duidelijke breuk met het verleden. En er zullen zeker fans afhaken. Ik was bijna afgehaakt. Want het viel toch tegen, de eerste luisterbeurten. Het is dan ook een radicale verandering, zo opeens van veel snelheid naar niks. Het album heb ik een paar weken laten liggen. Pas daarna begin je te accepteren dat de nieuwe vorm van Sonata Arctica ook best een mooie toekomst kan krijgen.
Tracklist:
1. In Black And White
2. Paid In Full
3. For The Sake Of Revenge
4. It Won't Fade
5. Under Your Tree
6. Caleb
7. The Vice
8. My Dream's But A Drop Of Fuel For A Nightmare
9. The Harvest
10. The Worlds Forgotten, The Words Forbidden
11. Fly With The Black Swan
12. Good Enough Is Good Enough
