Daar zit ik dan. Of ik even wat vaart achter de recensie van de nieuwe Mayhem-plaat wil zetten. Fijn. Leuk. Want laten we wel wezen: als er één album uit 2007 om een lange incubatieperiode vraagt, dan is het wel Ordo Ad Chao. De verwachtingen waren hoog na het nieuws dat Attila Csihar voor de tweede maal de vocalen bij Mayhem voor zijn rekening zou nemen. Te hoog, misschien?
Fase 2
Natuurlijk zou Ordo Ad Chao geen tweede De Mysteriis Dom Sathanas worden. De meesterlijke, zieke en ronduit kwaadaardige sfeer van die mijlpaal zal waarschijnlijk nooit meer geëvenaard worden door een black metal band. Maar Attila – de man die klinkt als de incarnatie van Lucifer zelf – was natuurlijk voor een groot deel verantwoordelijk voor die sfeer. De bezetenheid is nog niet weg en dat alleen al geeft Ordo Ad Chao eveneens een indringende, naargeestige aura. Maar op het eerste gehoor blijft het daar ook bij, en dat is te weinig.
Muzikaal gezien is Ordo Ad Chao waarschijnlijk het meest experimentele album uit de carrière van Mayhem, zeker in vergelijking met het relatief toegankelijke, prima vorige album Chimera. De fragmentarische intro A Wise Birthgiver laat dat experimentele karakter al duidelijk horen. Wat de band echter vergeten lijkt te zijn, is het schrijven van goede nummers. In Wall Of Water en vooral Great Work Of Ages laat Mayhem in enkele venijnige passages wat van haar ware capaciteit horen, om vervolgens weer te verzanden in fragmentarisch geneuzel, rare breaks en andere fratsen. Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen bands die buiten de gangbare paden treden, maar het komt hier vaak te gekunsteld over: experimenteren puur om het ‘avant garde’ zijn.
De sporadisch voorkomende goede passages zijn echter ook meestal écht goed en doen aan het beste werk van Mütiilation denken. Dat maakt Ordo Ad Chao echter des te meer frustrerend om te luisteren, want iedere genrefan weet waartoe deze band in staat kan zijn. Als dan ook de productie nog klinkt als een volgezogen spons, houdt de band maar weinig troeven over.
Fase 3
Maar waarom blijft dit album dan rondjes draaien in mijn cd-speler? Waarom begin ik steeds meer te twijfelen aan deze recensie, die ik al enkele dagen terug klaar had liggen? En waarom stoort die productie me minder en minder? Misschien heb ik het wel helemaal bij het verkeerde eind en lees ik dit over een jaar met het schaamrood op mijn kaken terug. Misschien heb ik het album dan al zo vaak gedraaid dat alle stukjes op hun plek zijn gevallen. De beste black metal albums geven zich vaak niet zo gemakkelijk gewonnen. Denk aan een album als The Shining Swords Of Hate van Countess of Mysterious Semblance van Striborg.
Maar misschien zoek ik dan ook wel te hard naar stukjes die er niet zijn. Een helft van mij wil dit album gewoon een onvoldoende geven, terwijl de andere helft schreeuwt: “wacht nou even, idioot, oordeel je nu niet te snel?” Ik heb nog nooit getwijfeld of ik een album nu 57 punten of misschien toch 93 punten moet geven. En eerlijk gezegd: ik weet het ook gewoon nog niet. Dit album valt niet met een simpel cijfer samen te vatten. Het enige dat ik wel nog weet, is dat Ordo Ad Chao waarschijnlijk nog erg vaak gedraaid gaat worden hier. For better or for worse.
Tracklist:
1. A Wise Birthgiver
2. Wall Of Water
3. Great Work Of Ages
4. Deconsecrate
5. Illuminate Eliminate
6. Psychic Horns
7. Key To The Storms
8. Anti
