Freedom Call is altijd een vreemde band geweest, zelfs voor Duitse begrippen. Een act die blijer is dan Helloween, Stratovarius en Gamma Ray bij elkaar moet wel iets heel bijzonders hebben om het nog steeds goed te blijven doen bij het metal publiek. Is het talent, kwaliteit of een enorme hoeveelheid dronken fans?
Ik ben sterk geneigd het laatste te zeggen. Hoewel ik niet zou durven zeggen dat Freedom Call een slechte band is, ben ik toch geneigd te denken dat men het gehalte kazigheid (nee, geen bestaand Nederlands woord) blijft uitmelken en daarbij de kwaliteit van de songs wat naar de achtergrond dringt. Allereerst bespeur ik op United Alliance regelrecht gejatte zanglijnen van Gamma Rays Sad Wings Of Destiny en zijn de koortjes al bij zoveel andere bands beter voorbijgekomen dat ik de toegevoegde waarde durf te betwijfelen. De te lichte productie gooit ook wat roet in het eten, omdat het geheel vooral bij de snellere passages gewoonweg te lichtvoetig klinkt om echt serieus genomen te kunnen worden.
Hier staat echter wel tegenover dat My Dying Paradise en Magic Moments erg lekkere meezingers zijn die samen met enkele andere tracks, ondanks het grote foutheidsgehalte, er best mogen zijn. Mensen die niet teveel waarde hechten aan serieuze metal en wars zijn van alle stoerdoenerij en duivelsverering binnen bepaalde genres hoeven zich dan ook helemaal niks van alle minpunten aan te trekken en zullen hier best wel van kunnen genieten. Ikzelf kan op het moment beide partijen begrijpen.
Tracklist
1. Demons Dance
2. Innocent World
3. United Alliance
4. Mr. Evil
5. Queen Of My World
6. Light Up The Sky
7. Words Of Endeavour
8. Blackened Sun
9. Dimensions
10. My Dying Paradise
11. Magic Moments
12. Far Away
