Eerder deze maand heeft het Italiaanse Disguise hun tweede volledige album uitgebracht bij Black Havoc Productions, getiteld Late. Disguise bestaat sinds 1998 en heeft drie jaar na de oprichting hun eerste release uitgebracht; een mcd getiteld Impetus Mali/Mors Fidei. In datzelfde jaar won de band de Total Rock Contest, een nationale competitie, georganiseerd door Metal Hammer. Twee jaar later volgde Human Primordial Instinct, hun eerste volledige album, dat vrijwel overal positief ontvangen is.
Wat Disguise de luisteraar met dit tweede album voorschotelt is drie kwartier beukende black metal, zoals we dat gewend zijn van onder andere een band als Marduk. Nu wil ik niet de indruk wekken dat beide bands op elkaar lijken, want na het drumgeweld houdt de vergelijking op. Disguise maakt in hun muziek veel gebruik van symfonische elementen en melodieuze keyboardpartijen, die mij met enige regelmaat deden denken aan het werk van Dimmu Borgir. In het nummer Dead For Brought Death zijn zelfs Kampfariaanse riedeltjes te ontdekken. De invloed van enkele Noorse bands is hiermee duidelijk aanwezig, maar Disguise brengt het op die typisch eigenzinnige, Italiaanse manier.
Na de intro gaat de band los op de hierboven beschreven manier. Beukende drumpartijen, melodieus gitaarspel en symfonische keyboardpartijen. Opvallend hierbij is de stem van Vastator Mentis, een stem die op menig death metalalbum niet zou misstaan. De zang vind ik n van de grootste pluspunten aan Late, aangezien dit het album uit de sfeer van de doorsnee melodieuze black metalbandjes trekt. Late blijft ondanks de vocalen erg toegankelijk, maar het onderliggende geluid is duisterder en is op een bepaalde manier meer volwassen, waardoor de band zich wat mij betreft boven het gros aan brave melodieuze/symfonische bands mag plaatsen. Tot slot nog wel een nadeeltje: de Engelse teksten. De Italiaanse taal is uitermate geschikt voor black metal, maar op de intro na is er op Late geen woord Italiaans te ontdekken. Een gemiste kans, wat mij betreft.
Late is opgedeeld in drie hoofdstukken (net als het vorige album) die een verhaal vertellen over het kwaad in de mens en hoe dat de menselijke natuur karakteriseert. De teksten sluiten goed aan op dit concept, maar muzikaal gezien is er geen overgang van het ene naar het andere hoofdstuk. Dit zie ik toch wel als een gemis, want bij een album dat een verhaal vertelt, hoort de muziek je mee te slepen door de verschillende stadia van dit verhaal. Begrijp me niet verkeerd, de muziek en de teksten sluiten goed op elkaar aan, alleen de indeling in hoofdstukken is wat mij betreft overbodig.
Het album heeft naast de 46 minuten aan muziek ook nog wat multimediamateriaal te bieden, zoals fotos, videos, de teksten, een biografie en een uitleg van het concept.
Tracklist:
1. Ending
Unconsciousness: Dawn Of Perception
2. Decreasing Pleasure
3. Involved
Insight: Revelation Of Forced Path
4. Better Unborn
5. Dead For Brought Death
Circle: Continuous Repetition Of Acting
6. Identical Beginning To The End
7. Into The Black Void (Sea Of Vacuous Hulls)
8. Late
