Een hele tijd geleden, in een land ver ver weg, was er eens een rebelse band die tegen de gevestigde orde van het Black Metal Keizerrijk inging. Ik heb het hier over de inmiddels tot grootheid verheven band Moonspell, die we allen kennen als een unieke band die een eigenzinnige mix van gothic en dark metal brengt, tesamen met een partij exotische invloeden. Het is een populaire band en ik geloof dat een groot deel van de lezers van deze recensie wel albums als "Irreligious" en "The Butterfly Effect" in de kast heeft staan, maar dat "Under the Moonspell" voor velen nog onondekt materiaal is. Hoog tijd om deze uitstekende mini-cd de aandacht te schenken die het verdient.

Geloof het of niet, in 1994 noemde Moonspell zichzelf nog een Black Metal band. Oke, het ietwat diabolische bandlogo en de wijze waarop de bandleden zich presenteren (ze noemen zichzelf destijds Mantus, Tanngrisnir, Langsuyar, Neophytus, Nisroth en Tetragrammaton) is consistent met een Black Metal band, maar de muziek is veel te gevarieerd om zich onder de Black Metal-vlag te scharen.
We hebben hier min of meer te maken met drie nummers plus een intro en outro, maar de band zelf spreekt in interviews altijd over het nummer "Under the Moonspell" en aanvullingen op de songtitels (praeludium, interludium etc.) wijzen hier inderdaad op. Desondanks hoor je in de drie nummers geen elementen uit de andere tracks.

De intro brengt een Arabische sfeer teweeg en de bijhorende zang en melodieen zorgen ervoor dat de cd op een intrigerende manier begint. Het eerste nummer "Tenebrarum Oratorium" is een vrij lang nummer dat een zwaar gevoel van onrust veroorzaakt. Het is de combinatie van een scheurende krijsstem en de gotische zang van Fernando Ribeiro (zoals we die kennen van de overige Moonspell releases), prikkelende vrouwelijke vocalen en haast onheilspellende vioolklanken, die het 'em doet. Door het nummer heen duiken ook weer de etnische invloeden op die vooral de algehele sound van deze mini-cd bepalen. Het nummer wordt afgesloten met een stukje akoestische gitaar. Het is een onrustgevend nummer, maar dat zal wel de bedoeling zjin geweest. Het is in ieder geval een interessant stukje kunst.
"Tenebrarum Oratium" kent een agressief begin met getergde screams en spookachtige vrouwelijke vocalen. En wat kan Fernando met die extreem lage stem demonisch uit de hoek komen! In dit nummer horen we als 'extra's' onder andere een fluit, etnische percussie en ook de viool is terug, die hier wel erg treurig klinkt. Ook dit is weer een erg gevarieerd nummer dat geen moment verveelt.
De laatste track, "Opus Diabolicum" is vrij dromerig, met zware riffs en prachtige vioolmelodie�n. De violist krijgt bij wijze van spreke carte blanche en gaat volledig uit z'n dak. Je hoort ook veel gesproken passages die me af en toe wat doen denken aan die van Nemtheanga van Primordial.
Een ruste akoestische passage verzorgt de laatste muzikale noten van deze plaat, en de eer is aan de machtige Zee om dit korte werkje af te sluiten.

Fernando: We don't play "Under the Moonspell" yet. It is the most bizarre piece of work we have ever written. Hier sluit ik mij volledig bij aan.

Tracklist:

1. Allah Akbar! La Allah Ella Allah! (Praeludium / Incantatum Solstitium)
2. Tenebrarum Oriatorum (Adamento I / Erudit Compendyum) (Interludium / Incantatum Oeqiunoctium)
3. Tenebrarum Oratorium (Adamento II / Erotic Compendyum)
4. Opus Diabolicum (Adamento III / Instrumental Compendyum)
5. Chorai Lusit�nia! (Epilogus / Incantatum Maresia)