Het nieuwe album is wederom een conceptalbum dat bestaat uit drie lange songs en een korte ballade die samen voor ruim 75 minuten hoorplezier zorgen. Meneer Morse schittert weer op de keyboards, zet een puike prestatie neer achter de microfoon en speelt een lekker potje gitaar. Vaste bassist Randy George en Dream Theater-drummer Mike Portnoy zijn uiteraard een meer dan uitstekende ritmesectie, maar de grote verrassing is toch wel Paul Gilbert.
Ja, de knotsgekke gitaarvirtuoos Gilbert (Mr. Big, Racer X en geniaal soloartiest) werd door Neal gevraagd en dat pakt fantastisch uit. Zo is het materiaal een stuk harder geworden en flitst Gilbert met zoveel enthousiasme over zijn gitaarhals dat de muziek een nieuwe dimensie van virtuositeit bereikt. En als Paul zijn akoestische gitaar vastneemt, is het helemaal genieten.
Het album opent met twee lange (29 en 25 minuten) songs die evenveel variatie bevatten als er kleuren zijn in het lichtspectrum. Lange songs saai? Niet als ze geschreven zijn door Morse. Daarna volgt het korte Heaven In My Heart dat best mooi is, maar toch wordt overtroffen door het afsluitende The Conclusion.
Hoewel de nieuwe rencarnatie van Spocks Beard eveneens indruk maakt, zijn de hersenspinsels van Neal toch nog een stuk indrukwekkender. Voor ondergetekende is Sola Scriptura alvast de beste Morse soloplaat. Zeker omdat de teksten deze keer ook boeiend is voor godloze zielen die houden van een brokje filosofie. Centraal in het verhaal staat de gekende historische ketter Luther die pleit voor de zuivere leer van het Christendom en de dogmas en wetten van de kerkinstantie verwerpt. Met alle gevolgen van dien.
Ach, ik ga maar zwijgen voor deze recensie even lang wordt als een gemiddeld Neal Morse song. Prachtig album. Verplichte aanschaf.
Tracklist:
1. The Door
2. The Conflict
3. Heaven In My Heart
4. The Conclusion
