Er wordt geopend met het titelnummer, waarbij menig fan zal moeten slikken vanwege de nu metal-invloeden. Samen met het hierop volgende Spitfall vraagt dit nummer het meeste inlevingsvermogen. Na meerdere luisterbeurten vallen de stukken echter op hun plaats, zeker wanneer men de (uitstekende) teksten erbij pakt. Dan pas wordt duidelijk dat de opgekropte frustratie van frontman Daniel Gildenlow op deze twee nummers niet anders qua stijl had kunnen klinken.
Toch is Scarsick zeker geen nieuwe variant op Slipknot geworden. De veelzijdigheid van deze band is namelijk vrijwel ongekend. Zo klinkt het begin van het sarcastische America als een stevigere variant van Red Hot Chili Peppers en is het nummer Disco Queen zelfs een heerlijk fout disconummer. Maar ondanks deze ratjetoe van stijlen weet de band wederom te overtuigen als nooit tevoren. Het lijkt wel of Pain of Salvation overal mee kan wegkomen.
Tussen alle experimenteerdrift zou men haast nog vergeten dat in de vorm van Cribcaged en Kingdom of Loss twee kippenvel veroorzakende ballads op het album staan, waarmee de band haast tot tranen weet te ontroeren. Hoewel het geniale BE wat mij betreft nt niet gevenaard wordt, levert Pain of Salvation met Scarsick wederom een meesterwerk af. Het is een album geworden dat de luisteraar net als bij BE ongemakkelijk maakt, maar dat is alleen maar positief. Iedereen die namelijk ook maar n moment stilstaat bij de toestand van de wereld anno 2007, kn zich alleen maar ongemakkelijk voelen.
Tracklist:
1. Scarsick
2. Spitfall
3. Cribcaged
4. America
5. Disco Queen
6. Kingdom Of Loss
7. Mrs. Modern Mother Mary
8. Idiocracy
9. Flame To The Moth
10. Enter Rain
