Eenzaamheid, melancholie.. Als een black metalband zich niet bezig houdt met Satan of zich niet vol overgave stort op black �n roll of quasi-drone, zijn het wel begrippen als melancholie en eenzaamheid die bepalend zijn voor zowel tekst als muziek.
Je moet dan wel van hele goede huize komen, wil je niet overkomen als strontvervelend, zich gemakszuchtig bedienend van lekker lang uitgekauwde elementen die bands eens tot zeer grote hoogtes tilden. De boel interessant houden voor jou en mij, wij verwende nesten, is een kunst op zich.

Melencolia Estatica komt uit Itali� en de creatieve geest achter dit project is de gitariste van onder meer de black metalband Absentia Lunae. Zij is verantwoordelijk voor de songteksten en het gitaarwerk. Wie de overige zaken, bas, drums, en zang voor hun rekening hebben genomen, wordt niet duidelijk gemaakt. Misschien komen we daar later ooit achter en zo niet, fuck it. Het is immers zoals altijd de muziek die telt en de rest is bijzaak.
De muziek is interessant genoeg om niet onmiddellijk uit te zetten. Het is niet zo dat je onmiddellijk wordt overmand door een kracht die je nog niet eerder ervoer, maar de nummers op de titelloze cd van Melencolia Estatica klinken zeer weloverwogen. Wat dat betreft is songwriting een krachtig pluspunt en dat mag ik graag horen, goede songwriting. De vier nummers zijn aan de lange kant, maar verveling krijgt geen kans doordat op de juiste momenten de hoognodige wendingen en andere interessanthouders worden toegepast. Aan variatie geen gebrek.
Voor agressieve Satansaanbidding en genocide moet je niet bij Melencolia Estatica zijn. Wat ik al zei, melancholie, eenzaamheid. En daarbij hoort natuurlijk overwegend melodieuze muziek in mineur in een slepend tempo, maar af en toe een venijnige uithaal in topsnelheid kom je op dit album heus wel tegen.

Niks mis met dit album. Het luistert redelijk makkelijk weg, de melodie�n zijn aangenaam. Ik zou zeggen, probeer het maar eens, dit Melencolia Estatica.

Tracklist:
Meditatio
1. I
2. II
3. III
4. IV