Ik ben daar geen uitzondering op, aangezien de fiets hier als renpaard en pakezel fungeert. Weer of geen weer.
Het debuut van Cypher, Darkday Carnival, doet mij op n of andere manier onmiskenbaar aan de reeds getrotseerde werkochtenden en retourmiddagen denken, waarop fiets plus ruiter of kromgeblazen werden, of verzopen, of bekogeld door vuistgrote hagelstenen (nouja, hamstervuistgrote) terwijl de dood maar niet wilde intreden (wie moet u anders gaan vermaken?). Holy oliebollen, niet te zuinig, al met al.
Maar op muzikaal vlak kunnen zulke associaties enkel positief uitpakken, daar moet u het met mij eens zijn. En in geval van Cypher is dat zonder meer het geval. Want deze band van eigen bodem debuteert beslist niet beroerd met een mix van solide death en zeer woeste thrash. En gezien de vergelijkingen zal dat u reeds geen verrassing zijn.
Darkday Carnival bevat 11 nummers (waarvan er 2 eerder op de demo Forward Devolution te horen waren) en een krappe 3 kwartier speeltijd. En zodra het nummer Fortune My Foe de spits afbijt wordt het al duidelijk dat het raar moet lopen, wil deze cd nog goed de soep in lopen. Als venijnige, kletterende najaarsregen daalt het geluid uit de speakers op mij neer. Het is of het binnen weer buiten is, alleen blijf ik gelukkig wel droog. Maar het gevoel is authentiek.
Cypher hanteert op Darkday Carnival grotendeels het tempogebruik dat mij wat aan Defleshed doet denken. Zeer snel maar goed volgbaar en behoorlijk vlammend en opzwepend. En als brulkanon T zijn rauwe scheur opentrekt kan de guurste wind hier nauwelijks tegenop. De felle muziek kent bovenal een zeer gewichtige productie en lijkt dwars door alles te kunnen stormen.
Toch heb ik ook een puntje van kritiek, eentje waar ik wel vaker tegenaan loop. Doordat Cypher een duidelijke en overwegende kant van de death/thash met een vitesse-inslag heeft gekozen, gaan nummers op den duur wat hetzelfde klinken. Zeker aan het begin van de plaat zijn de nummers (met uitzondering van Rape The Willing) met name erg snel en worden ze slechts zelden gebroken door een piepklein gitaarsolotje of een intermezzo. Opzich niet erg, want de nummers zijn verder sterk en mogen best knallen. Maar het middenpost van Darkday Carnival bevat naar mijn mening een aantal overbodige nummers. Wel leuk, maar al met al klinken ze als een iets minder krachtige herhaling van de zeer sterke beginnummers. Het einde (het drieluik Darkday Carnival) is daarentegen wel weer behoorlijk. Een rustige opbouw, duistere noten, iets meer variatie in spel en geluid en toch een flinke krachtontwikkeling. Erg aangenaam.
Wat mij betreft had een half uur speeltijd deze cd compacter gemaakt en geen noot zou overbodig zijn geweest. Maar onbetwist kan gesproken worden van een uitermate geslaagd debuut.
Tracklist:
1. Fortune My Foe
2. Handfull Of Darkness
3. Nailed To Redemption
4. Rape The Willing
5. Statues Of Flesh
6. Make Thick My Blood
7. Intersection Of Constraints
8. Forward Devolution
9. Darkday Carnival I: Feast
10. Darkday Carnival II: Whoring The Land
11. Darkday Carnival III: Maggotnation
