Uli Jon Roth draait al een tijdje mee in het rockgenre. Vooral bekend geworden door zijn gitaarspel bij de Scorpions en na zijn vertrek aldaar gewoon verder gegaan met zijn andere bands en projecten zoals Electric Sun en een berg �klassieke� gitaarstukken en bewerkingen van oorspronkelijk materiaal. Op deze dubbelaar met de titel The Best of treffen we in totaal 32 nummers aan waaronder eerdergenoemde bewerkingen van klassiek materiaal, eigen �klassiek� materiaal van Uli Jon Roth op het eerste plaatje, en op het tweede schijfje de meer virtuoze rockmuziek met bewerkingen van Jimi Hendrix en natuurlijk ook eigen werk.

Ik zal direct heel eerlijk zijn: persoonlijk verafschuw ik die klassieke bewerkingen voor band en orkest. Vivaldi wil ik horen in de bezetting van een leuk kamerensemble, maar niet op elektrische gitaar begeleid door een band en een solerend gitarist. Hoewel dit �genre� al dateert uit de jaren zestig, lijkt het nu populairder te zijn dan ooit. Uli Jon Roth is een van de artiesten die zich met dit soort werk bezighoudt, waarvan ook een selectie op dit album is terug te vinden. Zijn gitaarwerk is knap en ontzettend virtuoos, maar over het algemeen blijven de stukken zoals The Tempest en Bridge To Heaven erg nep en gemaakt in de oren klinken. Iets dat het in Duitsland goed zou doen, maar daarbuiten eigenlijk niet snel geluisterd wordt. Het laatstgenoemde nummer Bridge To Heaven is oorspronkelijk een prachtig stuk uit Turandot van Puccini, maar wordt hier op een vreselijke manier vertolkt.

Gelukkig bevat het eerste schijfje van dit verzamelalbum niet alleen mis�re en ellende. Het eigen werk van Uli Jon Roth is een stuk mooier en klinkt oorspronkelijker dan de klassieke bewerkingen. Bijvoorbeeld het nummer Why? dat staat voor een sterk staaltje symfonische rockopera zoals we die kennen uit de jaren zeventig.

Het tweede album van deze dubbelaar bevat het echte rockwerk waar Uli Jon Roth mee groot is geworden. De echte gitarist komt boven in deze nummers die bol staan van de solo�s en vlugge virtuoze loopjes, met name in de eerste nummers van het schijfje die bestaan uit een selectie werk van de symfonische rockband Electric Sun. Dat Roth ook het werk van grootgitarist Jimi Hendrix aan kan, laat hij horen in versies van Voodo Chile en Little Wing. Plots duikt er hier ook nog een klassiek stukje op, namelijk het Rondo Alla Turca van Mozart, dat een stuk beter in de oren klinkt dan het pompeuze gedoe van het eerder besproken werk. We horen Uli Jon Roth begeleid samen met een keyboard dit werkje vertolken.

Ruim 26 jaar Uli Jon Roth op twee cd�s is niet mis. Het eerste schijfje gevuld met vooral pompeus en over the top werk, aangevuld met toch wat leuke stukjes muziek, en het tweede schijfje gevuld met echte rockers om op het einde toch nog even terug te stappen naar het klassiek-geori�nteerde. Uli Jon Roth is altijd een enorm goed gitarist gebleven, ook na zijn vertrek uit The Scorpions. Liefhebbers van T.S.O. zullen met het �klassieke� werk van deze gitarist weglopen. Puristen, waaronder ikzelf, kunnen dit album beter laten staan.

Tracklist:
CD1:
1. The Tempest
2. Bridge To Heaven
3. Pegasus
4. Tod Und Zerst�rung
5. E Lucevan Le Stelle
6. War Of The Winds
7. Thunder Cadenza
8. Cry Of Night
9. Starlight
10. Air De Bach
11. Why?
12. I�m A River
13. I�ll Be There
14. Sehnsucht - Mazurka
15. The Heart Of Chopin
16. Dance Of The Water Spirits
17. Transfiguration
18. Venga La Vita
19. Aqua Vitae
20. Cry Of The Night (video bonus track)

CD2:
1. Still So Many Lives
2. Winter Days
3. Burning Wheels Turning
4. Fire Wind
5. Enola Gay - Hiroshima Day?
6. Voodo Chile
7. Little Wing
8. White Room
9. Sky Overture
10. Rondo Alla Turca
11. Aquila - The Eagle And The Rainbow
12. Lethe - River Of Oblivion