Verkouden zijn is kut, vermoedelijk zullen slechts enkelen mijn mening niet delen. Je neus zit dicht, je kopf zit dicht, je keelzit dicht, maar ook je oren worden genadeloos voorzien van propjes denkbeeldige was, die dag en nacht de wacht houden bij het trommelvlies en onder geen enkele omstandigheid hun post willen verlaten, al rol je de rode loper uit en zet je een pintje bij de uitgang klaar.

Als je moet reviewen is het dubbel zo vervelend. Verstopte oren kunnen de kwaliteit van de muziek be�nvloeden, dus is het zaak om de gehoorde noten extra aandachtig te absorberen. Je weet per slot van rekening maar nooit...
In het geval van Monastery (uit Nederland, niet te verwarren met de opgedoekte Monastery van Aad Kloosterwaard) moet ik direct twee keer luisteren of het niet Death is, die plots aan het reuni�ren is, in deze reunierijke tijd. Maar nee, geen Death after all, het zijn nog altijd de jongens van de boerenkaas, die vier jaar na hun laatste ep weer eens een ep in aanbod hebben.

Hoe ik dan toch aan Death kom? Welnu, hoewel de nieuwe ep Fragility Of The Future vrij heavy en zwaar gruntend inzet, komen er al snel gitaarriffs aan het licht die mij sterk doen denken aan het technische spel en de kenmerkende sound van Death, die gauw de overhand krijgen. Ook de zware grunt vindt bijval van een Chuck Schuldiner-achtige variant.
De muziek is afwisselend, dat zonder meer. Het geluid stuitert van bruut naar licht ontvlambaar, van death naar thrash en van snel en rammend naar traag en melodieus, en met name vocalist Jacob-Hans haalt op deze 4 nummers tellende ep werkelijk van alles uit de kast. Hoewel zijn Chuck-achtige tonen mij het meest bijblijven bewijst hij ook een flink potje te kunnen putgrunten en op het nummer,Raise,waagt hij zelfs wat cleane noten los te laten.

Hoewel ik (verkouden of niet) zonder meer kan horen dat Monastery beslist geen beroerd spel levert, is dit niet mijn kopje thee. Fragility Of The Future heeft mij teveel Death-achtige klanken (en ik ben sowieso nooit een grote Death-fan geweest) en gaat van de hak op de tak, wat interessante combinaties kan opleveren, maar mij niet bijster kan behagen door een overmatig gebruik van muzikale wendingen en sprongen. Variatie in death metal juich ik toe, maar met mate, en zeker qua stemgeluid. Voor het kwartiertje spel van Fragility Of The Future zeg ik nog "ach...", maar op de full-length hoop ik persoonlijk een wat stabielere sound en een meer solide aanpak te mogen horen

Trakclist:
1. Scarify
2. Repulsive
3. Raise
4. Fragility Of The Future