Tegenstellingen en tegenspraak binnen de metal zijn altijd erg vermakelijk, maar de band waar deze recensie over handelt maakt het wel erg gortig. De van oorsprong uit Roemenië afkomstige band speelde in de begindagen een vorm van doom metal met allerlei verwijzingen naar het christendom, maar sinds de verhuizing naar Portugal is het roer werkelijk radicaal omgegooid.

Laten we de zaken op een rij zetten. De band is vernoemd naar onze lieve heer, claimt heden ten dage Viking metal te spelen en noemt het album Heaven and Hell. We zouden er dus vanuit kunnen gaan dat God één van de allereerste bands is die christelijke viking metal speelt, hoewel de religieuze roots niet echt duidelijk naar voren komen. Gezien de niet bepaald aanwezige relatie tussen de onderwerpen gaan we maar van onwetendheid uit.

Speelde men de muziek nou op een goede wijze, dan had ik ze de vreemde zaken vergeven, maar eigenlijk is deze MCD een prul. Het gitaarwerk is het meest ongeïnspireerde dat ik in tijden heb gehoord, de zang doet pijn aan de oren en de nummers hangen als los zand aan elkaar. De momenten dat er een aardige passage voorbij komt wordt dan weer vergald door de matige klinische productie. Geen memorabele melodielijnen dan ook nog eens en we zijn er klaar mee.

Erg vrolijk word ik er niet van en een goddelijke ervaring kunnen we de luisterbeurt dan ook niet noemen. Vreemdgenoeg meen ik me echter te herinneren dat men vroeger wel redelijk goede zaken deed toen doom death metal nog de hoofdmoot voerde. Vandaag de dag kunnen we echter het volgende veelgehoorde citaat weer eens naar boven halen.
"Gott ist Tot!"

Tracklist
1. The Promised Land
2. Riders Of Hell & Heaven
3. Barbarian Gods
4. Mystic Song