Het Amerikaanse Misery Signals bewijst met Mirrors vooral dat ze tegen een stootje kunnen en dat ze een risico durven nemen. Stel je voor: je maakt een succesvol debuut getiteld Of Malice And The Magnum Heart met Devin Townsend achter de knoppen. Een album dat muzikaal en tekstueel uitstekend in elkaar zit. Je toert vervolgens met bands als The Dillinger Escape Plan, Everytime I Die, Bleeding Through en Six Feet Under. Daarna raakt de band door al die aandacht echter overspannen en vlucht de zanger weg.

De heren van Misery Signals plaatsten toen maar een instrumentale song op hun My Space pagina (waar anders?) en toen vonden ze in de figuur van Karl Schubach een gitarist die eigenlijk nog nooit heeft gezongen. Maar zijn monsterlijke, eenmalige geschreeuw maakte zoveel indruk dat ze hem maar een kans gaven met als resultaat een ongekend schitterend arsenaal van brulwerk dat op Mirrors langskomt.

Ook de muziek laat een totaal opnieuw ge�nspireerde Misery Signals horen. De mix van metalcore, death metal en post-rock klinkt namelijk opvallend fris. Net zo fris en levend als het laatste Mastadon album. De goed uitgewerkte songs worden gekenmerkt door afwisseling, sterke melodie�n en knappe instrumentale passages. De teksten vormen wederom een concept en deze keer handelt het vooral over filosofische weerspiegelingen over de link tussen het uiterlijke en innerlijke van de mens.

Met Mirrors heeft Misery Signals dus verrassend genoeg een album afgeleverd dat sterker, frisser, beter ingezongen en zelfs beter geproduceerd is (deze productie van de hippe Ben Schigel (Zao en Chimaira) is machtiger als die van Towsend) dan het al goed gekeurde debuut. Zo zie je maar weer: uit probleemsituaties en negatieve gevoelens groeien vaak mooie dingen.

Tracklist:
1. Face Yourself
2. The Failsafe
3. Post Collapse
4. Migrate
5. One Day I'll Stay Home
6. Something Was Always Missing, But It Was Never You
7. Reverence Lost
8. Sword of Eyes
9. An Offering to the Insatiable Sons of Gods
10. Anchor
11. Mirrors