Persoonlijk vond ik het twee jaar geleden verschenen Nymphetamine een uitstekend, stevig, en vooral fris album, waarin de band haar orkestrale sound wat losliet en het gitaarwerk meer ruimte kreeg. Die lijn wordt op Thornography eigenlijk doorgezet, op enkele keyboardintermezzo’s binnen de nummers na. Toch mist dit album tot op zekere hoogte de frisheid van Nymphetamine. Het eerste gedeelte van Thornography klinkt simpelweg te voorspelbaar. Hoewel nummers als Dirge Inferno en Tonight In Flames prima in elkaar zitten, slaat de vonk niet over.
Vanaf I Am The Thorn klinkt het materiaal echter ineens stukken beter. Een catchy nummer met heerlijk drumwerk, vlammend gitaarwerk en een erg mooi refrein. Het hoogtepunt van het album is echter het geweldige Lovesick For Mina, een nummer waarin eigenlijk alle goede Cradle Of Filth-elementen van de afgelopen vijftien jaar verenigd zijn: dramatiek en felheid, verleidelijkheid en agressie in een dodelijke omhelzing. Ook het lange, instrumentale Rise Of The Pentagram verdient aparte vermelding: een vrij experimenteel nummer doorspekt met tamelijk bizarre keyboardfragmenten.
Ik vermoed dat Thornography een album is geworden waarvan de details pas na regelmatige luisterbeurten op hun plek vallen. Niettemin blijf ik het zonde vinden dat de mindere nummers allemaal aan het begin van het album staan, waardoor ik toch nog enigszins ambivalent blijf. Thornography is al met al toch nog een prima album, maar het tweede gedeelte in ogenschouw nemend, had het album toch nog stukken beter kunnen (en moeten) zijn. Zoals ik al aangaf: natuurlijk zullen veel mensen een andere mening toegedaan zijn. Laat de discussie dan ook maar losbarsten.
Tracklist:
1. Under Pregnant Skies She Comes Alive Like Miss Leviathan
2. Dirge Inferno
3. Tonight In Flames
4. Libertina Grimm
5. Byronic Man
6. I Am The Thorn
7. Cemetery And Sundown
8. Lovesick For Mina
9. The Foetus Of A New Day Kicking
10. Rise Of The Pentagram
11. Under Huntress Moon
12. Temptation (Heaven 17)